Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Przeto opuściwszy mowę o początku Chrystusowym, wznośmy się do doskonałości, nie zakładając znowu fundamentu pokuty od martwych uczynków i wiary w Boga,
[2] »albo nauki o chrzcie, albo też wkładania rąk, i powstania z umarłych, i wiekuistego sądu.
[3] »I to także uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.
[4] »Albowiem niemożliwą jest rzeczą ażeby ci, którzy już raz zostali oświeceni, skosztowali Daru Niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego,
[5] »i skosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku,
[6] »a upadli, żeby znowu mieli być odnowieni ku pokucie, krzyżując w sobie znowu Syna Bożego i mając Go za pośmiewisko.
[7] »Bo ziemia, która bierze w siebie deszcz, który często na nią pada, i rodzi tym, którzy ją uprawiają, trawę użyteczną, otrzymuje błogosławieństwo od Boga;
[8] »ale ta, która rodzi ciernie i oset, wzgardzona jest i blizka przekleństwa, której koniec będzie ku spaleniu.
[9] »Ale my co do was, najmilsi, spodziewamy się lepszych rzeczy i zbawienia bliższych, chociaż tak mówimy.
[10] »Boć nie jest Bóg niesprawiedliwy, żeby miał zapomnieć o uczynku waszym i o miłości, którąście okazali w Imię Jego, wspomagając przedtem i teraz Świętych.
[11] »Ale też pragniemy tego, żeby każdy z was dla zapewnienia sobie nadziei okazywał taką samą pieczołowitość aż do końca;
[12] »abyście się nie stawali gnuśnymi, ale raczej naśladowali tych, którzy przez wiarę i długą cierpliwość odziedziczą obietnice.
[13] »Bo gdy Bóg dawał obietnicę Abrahamowi, ponieważ nie miał nikogo większego od Siebie, na kogoby mógł przysiądz, tedy przysiągł na Samego Siebie,
[14] »mówiąc: Zaprawdę, błogosławiąc ubłogosławię cię i rozmnażając rozmnożę cię.
[15] »A tak Abraham, długo cierpliwie oczekując, otrzymał to, co mu było przyobiecane.
[16] »Ludzie bowiem przysięgają przez kogoś większego niźli sami; i każdego ich między sobą sporu końcem ku potwierdzeniu (prawdy) jest przysięga;
[17] »także też i Bóg, chcąc tem hojniejszą okazać dziedzicom obietnicę i nieodmienność rady Swojej, włożył w nią przysięgę,
[18] »abyśmy przez te dwie nieodmienne rzeczy, w których niepodobna było, aby miał Bóg zawieść, mieli najmocniejszą pociechę;
[19] »my, którzyśmy się uciekli do tego, żeśmy się trzymali podanej nam nadziei, którą mamy jako bezpieczną i mocną kotwicę duszy naszej i która wchodzi aż do wnętrza za zasłonę,
[20] »gdzie wszedł dla nas Jezus, Przewodnik nasz, stawszy się Najwyższym Kapłanem na wieki według porządku Melchizedecha.