Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Słowa Lemuela, króla Masy, którymi napomniała go jego matka.
[2] »Co ci mam powiedzieć, mój synu? Co, synu mojego łona? Co mam ci powiedzieć; temu, dla którego uczyniłam tyle ślubów?
[3] »Nie oddawaj kobietom swojej siły; ani twych zabiegów tym, którzy niszczą królów.
[4] »Nie królom, Lemuelu, nie królom przystoi pić wino, ani panom pytać o mocny napój.
[5] »By pijąc, nie zapomniał, co jest Prawem oraz nie spaczył Prawa wszystkich dzieci niedoli.
[6] »Dajcie napój temu, co ginie; a wino tym, których dusza jest rozgoryczona.
[7] »Niech pije, by zapomniał o swojej biedzie i więcej nie pamiętał o swej trosce.
[8] »Otwieraj twoje usta za niemym; w sprawie wszystkich, co giną.
[9] »Otwieraj twoje usta, sądź sprawiedliwie, broń sprawy biednego i uciśnionego.
[10] »Dzielną kobietę – któż ją znajdzie? Daleko ponad korale sięga jej wartość.
[11] »Na niej polega serce męża, i nie zabraknie mu dobytku.
[12] »Dobrze mu świadczy – a nie źle, po wszystkie dni swojego życia.
[13] »Szuka wełny i lnu; ochoczo się krząta swą dłonią.
[14] »Podobna jest do okrętów kupca, bowiem z daleka sprowadza swój chleb.
[15] »Wstaje dopóki jeszcze noc; wydziela żywność dla swojego domu i zwykłe zatrudnienie dla swych służebnic.
[16] »Myśli o polu i je nabywa; zasadza winnicę z owocu swoich rąk.
[17] »Mocą przepasuje swe biodra i krzepko porusza swe ramiona.
[18] »Uważa, by dobry był jej produkt; w nocy nie gaśnie jej światło.
[19] »Swoją ręka sięga po wrzeciona, a jej palce ujmują przęślicę.
[20] »Swoją dłoń otwiera biednemu i swe ręce wyciąga ku ubogiemu.
[21] »Nie obawia się śniegu na swoim domu, bo cały jej dom ubrany jest w szkarłat.
[22] »Sporządza sobie kobierce; bisior i purpura stanowią jej szatę.
[23] »Jej mąż jest poważany w bramach, gdy zasiada ze starszyzną kraju.
[24] »Przygotowuje też zarzutki i je sprzedaje, a pas podaje kramarzowi.
[25] »Jej strojem jest moc, wspaniałość i z uśmiechem spogląda na przyszły dzień.
[26] »Swe usta otwiera z mądrością, a na jej języku uprzejma nauka.
[27] »Czuwa nad porządkiem swojego domu i chleba próżniactwa nie jada.
[28] »Jej synowie występują i nazywają ją szczęśliwą, a jej mąż ją wysławia:
[29] »Wiele niewiast dzielnie się pokazało, jednak ty przewyższasz je wszystkie.
[30] »Ułudą jest wdzięk, a piękność ulotna; lecz bogobojna niewiasta godna jest chwały.
[31] »Oddajcie jej owoc jej rąk, a w bramach niechaj ją sławią jej czyny.