Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Potem Jezus odezwał się, i ponownie w przypowieściach mówił do nich temi słowy:
[2] »Z królestwem niebieskiem jest podobnie, jak z pewnym królem, który synowi swemu sprawił wesele.
[3] »I wysłał swe sługi, by wezwali zaproszonych na gody, ale oni przyjść nie chcieli.
[4] »Posłał ponownie inne sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto ucztę moją przygotowałem, me woły i co było tuczne zabito, i wszystko gotowe; pójdźcie na gody.
[5] »Ale oni lekceważąc to odeszli: jeden do włości swojej, a drugi do swego kupiectwa,
[6] »reszta zaś pojmała sługi jego, zelżyła i pozabijała.
[7] »A {dowiedziawszy się} król, rozgniewał się, wysłał swe wojska, wytracił owych mężobójców, a miasto ich podpalił.
[8] »Wtedy rzecze do sług swoich: Wesele wprawdzie gotowe, ale zaproszeni nie byli godni.
[9] »Wynijdźcie więc na rozstaje dróg, i wzywajcie na gody, kogo tylko spotkacie.
[10] »I wyszli słudzy jego na drogi, zgromadzili wszystkich, których napotkali, złych i dobrych, tak iż sala godowa zapełniła się biesiadnikami,
[11] »A gdy król wszedł, by zobaczyć biesiadników, ujrzał tam człowieka, nieodzianego w szatę godową.
[12] »Rzekł więc do niego: Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając szaty godowej? A on zamilkł.
[13] »Wtedy król powiedział służbie: Zwiążcie mu nogi i ręce, i wyrzućcie go precz do ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.
[14] »Albowiem wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.
[15] »Wtedy faryzeusze odeszli i powzięli uchwałę, by Go na słowie podchwycić.
[16] »I wysłali do Niego uczniów swych wraz z herodyanami, mówiąc: Mistrzu! Wiemy, że jesteś prawdomówny, i drogi Bożej po prawdzie nauczasz, i że nie zważasz na nikogo; albowiem nie oglądasz się na osobę ludzką.
[17] »Powiedz nam przeto, co myślisz: Czy wolno płacić cesarzowi podatek, czy nie?
[18] »Jezus zaś, znając ich przewrotność, rzekł: Czemu Mnie kusicie, obłudnicy?
[19] »Pokażcie Mi monetę podatkową! A oni podali Mu denara.
[20] »{Jezus} zaś ich pyta: Czyj to wizerunek i napis?
[21] »Mówią Mu: Cesarski. Wtedy rzekł im: Oddajcież więc, co jest cesarskiego, cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu.
[22] »Co słysząc, zdumieli się i, opuściwszy Go, odeszli.
[23] »W owym dniu i przystąpili do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że niema zmartwychwstania, i pytali Go,
[24] »mówiąc: Mistrzu! Mojżesz przykazał: »Jeśli kto umrze, a nie zostawi syna, niech brat jego pojmie żonę jego, i wzbudzi potomstwo swemu bratu«.
[25] »Było zaś u nas siedmiu braci; a pierwszy ożeniwszy się umarł, i nie mając potomstwa zostawił żonę swą bratu swemu.
[26] »Podobnież i drugi i trzeci aż do siódmego.
[27] »A na ostatek po wszystkich i niewiasta umarła.
[28] »Któregoż więc z <tych> siedmiu żoną będzie ona przy zmartwychwstaniu? Wszyscy bowiem mieli ją <za żonę>.
[29] »A Jezus odpowiadając rzekł im: Błądzicie, nie rozumiejąc Pisma, ani mocy Bożej!
[30] »Albowiem po zmartwychwstaniu ani się nie będą żenić, ani za mąż wychodzić, ale podobni są aniołom {Bożym} w niebie.
[31] »Co się zaś tyczy zmartwychwstania, czyż nie czytaliście, co oświadczył Bóg, gdy wam powiedział:
[32] »»Jam jest Bóg Abrahama i Bóg Izaaka i Bóg Jakóba«? Nie jest On Bogiem umarłych, ale żyjących.
[33] »A słysząc to rzesze zdumiewały się nad nauką Jego.
[34] »A gdy faryzeusze usłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zgromadzili się razem,
[35] »a jeden z nich, uczony w zakonie, chcąc Go wybadać, zapytał [Go]:
[36] »Mistrzu, które jest największe przykazanie w zakonie?
[37] »<A> {Jezus} mu rzekł: »Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca twego i z całej duszy twojej i ze wszystkiej myśli twojej«.
[38] »To jest największe i pierwsze przykazanie.
[39] »A wtóre, równe jemu: »Będziesz miłował bliźniego swego, jak siebie samego«.
[40] »Na tych dwóch przykazaniach zasadza się cały zakon i prorocy.
[41] »A gdy faryzeusze się zebrali, zapytał ich Jezus,
[42] »mówiąc: Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Mówią Mu: Dawida.
[43] »<Jezus> im rzecze: Jakżeż więc Dawid mocą Ducha nazywa Go Panem, mówiąc:
[44] »»Rzekł Pan do Pana mego: "Siądź po prawicy mojej; aż położę twych wrogów podnóżkiem stóp twoich"«.
[45] »Jeśli więc Dawid nazywa Go panem, to jakże może być synem jego?
[46] »Lecz nikt nie mógł Mu nic odpowiedzieć; nikt też od owego dnia nie śmiał Go więcej pytać.