Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »I sstało się jednego dnia z onych, gdy on uczył lud w Kościele, i opowiedał Ewanielią, nadeszli przedniejszy Ofiarownicy i uczeni w Piśmie z starszymi,
[2] »I rzekli do niego, mówiąc: Powiedz nam, którą zwierzchnością te rzeczy czynisz, abo kto jest, któryć dał zwierzchność tę?
[3] »A odpowiedziawszy rzekł do nich: Spytam was i ja o jednę rzecz; a powiedzcie mi.
[4] »Ono Ponurzenie Janowe z niebali było, czyli z ludzi?
[5] »A oni rozbierali między sobą, mówiąc: Iż jeśli powiemy z nieba, rzecze: Przeczżeście tedy nie wierzyli jemu?
[6] »A jeśliż powiemy, z ludzi; wszytek lud ukamionuje nas, abowiem upewniony jest, iż Jan Prorokiem był.
[7] »I odpowiedzieli, że niewiedzą skąd.
[8] »A Jezus rzekł im: Ani ja powiedam wam, którą zwierzchnością te rzeczy czynię.
[9] »I począł do ludu mówić przypowieść tę: Człowiek niektóry sadził winnicę, i najął ją rolnikom; i odjechał na czasy niemałe.
[10] »A na czas posłał do rolników sługę, aby mu z owoców onej winnice dali; a rolnicy ubiwszy go odesłali czczego;
[11] »I jeszcze posłał drugiego sługę; a oni i onego ubiwszy i nieuczciwszy odesłali czczego.
[12] »I posłał jeszcze trzeciego; a oni i tego zraniwszy wyrzucili.
[13] »A rzekł Pan onej winnice: Co uczynię? poślę Syna mego onego miłego; podobno tego ujźrzawszy zawstydzą się.
[14] »A ujźrzawszy go rolnicy, rozmawiali między sobą, mówiąc: Ten jest dziedzic; pódźcież, zabijmy go, aby nasze było dziedzictwo.
[15] »I wyrzuciwszy go precz z winnice, zabili. Cóż tedy uczyni im Pan onej winnice?
[16] »Przyjdzie i potraci rolniki te, a da winnicę innym. A słuchając, rzekli: Niech to nie będzie!
[17] »A on pojźrzawszy na nie, rzekł: Cóż tedy jest to co napisano: Kamień który odrzucili budujący, ten się sstał głową węgłową?
[18] »Wszelki który upadnie na on kamień, skruszon będzie; a na kogoby upadł, zetrze go.
[19] »I szukali Przedniejszy Ofiarownicy i uczeni w Piśmie wrzucić nań ręce onej godziny; ale się bali ludu. Abowiem poznali iż przeciw nim przypowieść tę rzekł.
[20] »A podstrzegając posłali czyhające nań, zmyślające, że sami sprawiedliwymi byli; aby podchwycili jego mowę, ku temu żeby go wydać przełożeństwu i zwierzchności Starościnej.
[21] »I spytali go, mówiąc: Nauczycielu, wiemy że prosto mówisz i uczysz, ani przyjmujesz osoby; ale w prawdzie drogi Bożej nauczasz.
[22] »Godzili się nam Cesarzowi dań dać, czyli nie?
[23] »A uważywszy ich chytrość, rzekł do nich: Czemuż mię kusicie?
[24] »Ukażcie mi grosz; czyj ma obraz i napis? a odpowiedziawszy rzekli: Cesarski.
[25] »A on im rzekł: Oddajcież tedy rzeczy które są Cesarskie, Cesarzowi; a które są Boże, Bogu.
[26] »I nie mogli podchwycić jego słowa przed ludem; a zdziwiwszy się nad odpowiedzią jego, umilkli.
[27] »A przystąpiwszy niektórzy z Sadukieuszów (którzy się sprzeciwiają, iż powstania nie masz,) spytali go,
[28] »Mówiąc: Nauczycielu, Moyzesz napisał nam: Jeśliby czyj brat umarł mając żonę, a tenby bez dziatek umarł, aby pojął brat jego onę żonę, i wzbudził nasienie bratu swemu.
[29] »Siedm tedy braciej było; a pierwszy pojąwszy żonę, umarł bez dziatek;
[30] »I pojął wtóry onę żonę, i ten umarł bez dziatek.
[31] »I trzeci pojął ją; także też i oni siedm nie zostawili dziatek, i pomarli.
[32] »A naostatek po wszytkich umarła i niewiasta.
[33] »W ono tedy powstanie, którego z nich będzie żoną? siedm bowiem mieli ją za żonę.
[34] »I odpowiedziawszy rzekł im Jezus: Synowie wieku tego żenią się, i za mąż wydawają;
[35] »Lecz którzy za godne będą poczytani, aby wieku onego dostąpili, i onego powstania od umarłych, ani się żenią, ani za mąż wydawają;
[36] »Abowiem ani umrzeć więcej mogą; bowiem równi Aniołom są; i Synmi są Bożymi, onego powstania synmi będąc.
[37] »A iż wzbudzeni bywają umarli, i Moyzesz oznajmił u głogu, gdy zowie Pana Bogiem Abrahamowym, i Bogiem Izaakowym, i Bogiem Jakóbowym.
[38] »A Bóg nie jest umarłych, ale żywiących; wszyscy bowiem jemu żywią.
[39] »A odpowiedziawszy niektórzy z uczonych w Piśmie, rzekli: Nauczycielu, dobrześ powiedział.
[40] »A dalej nie śmieli go pytać ni ocz.
[41] »I rzekł do nich: Jakoż mówią, że Christus Synem Dawidowym jest?
[42] »A sam Dawid powieda w księgach Psalmów: Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mej,
[43] »Ażbym położył nieprzyjacioły twe podnóżkiem nóg twoich?
[44] »Dawid tedy Panem go zowie; a jakoż Synem jego jest?
[45] »A gdy słuchał wszytek lud, rzekł uczniom swym:
[46] »Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy radzi chodzą w długich szatach, i miłują pozdrawiania na rynkoch, i pierwsze stolice w zgromadzeniach, i pierwsze zasiadania na wieczerzach;
[47] »Którzy wyjadają domy wdów, a pod pokrywką długo się modlą: ci wezmą obfitszy sąd.