Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Następnie chodził po miastach i po wioskach, głosząc i opowiadając
ewangelię królestwa Bożego. A
było z nim dwunastu;
[2] »I kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i chorób: Maria, zwana Magdaleną, z której wyszło siedem demonów;
[3] »Joanna, żona Chuzy, zarządcy
u Heroda, Zuzanna i wiele innych, które służyły mu swoimi dobrami.
[4] »A gdy zeszło się wielu ludzi i z różnych miast przychodzili do niego, powiedział w przypowieści:
[5] »Siewca wyszedł siać swoje ziarno. A gdy siał, jedno padło przy drodze i zostało podeptane, a ptaki niebieskie wydziobały je.
[6] »Inne padło na skałę, a gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci.
[7] »Inne zaś padło między ciernie, ale ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je.
[8] »A jeszcze inne padło na dobrą ziemię, a gdy wzrosło, wydało plon stokrotny. To powiedziawszy, zawołał: Kto ma uszy do słuchania, niech słucha.
[9] »I pytali go jego uczniowie: Co znaczy ta przypowieść?
[10] »A on im powiedział: Wam dano poznać tajemnice królestwa Bożego, ale innym
opowiada się w przypowieściach, aby patrząc, nie widzieli i słysząc, nie rozumieli.
[11] »A takie
jest znaczenie przypowieści: Ziarnem jest słowo Boże.
[12] »Tymi przy drodze są ci, którzy słuchają; potem przychodzi diabeł i zabiera słowo z ich serca, aby nie uwierzyli i nie zostali zbawieni.
[13] »A tymi na skale
są ci, którzy, gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo. Nie mają jednak korzenia, wierzą do czasu, a w chwili pokusy odstępują.
[14] »To zaś, które padło między ciernie, to są ci, którzy słuchają słowa, ale odchodzą i przez troski, bogactwa i rozkosze życia zostają zagłuszeni i nie wydają owocu.
[15] »Lecz to, które
padło na dobrą ziemię, to są ci, którzy szczerym i dobrym sercem usłyszeli słowo i zachowują je, i wydają owoc w cierpliwości.
[16] »Nikt, zapaliwszy świecę, nie nakrywa jej naczyniem i nie stawia pod łóżkiem, ale na świeczniku, aby ci, którzy wchodzą, widzieli światło.
[17] »Nie ma bowiem nic tajemnego, co by nie miało być ujawnione, ani nic ukrytego, o czym by się nie dowiedziano i co by nie wyszło na jaw.
[18] »Uważajcie więc, jak słuchacie. Kto bowiem ma, temu będzie dodane, a kto nie ma, zostanie mu zabrane nawet to, co sądzi, że ma.
[19] »Wtedy przyszli do niego jego matka i bracia, ale nie mogli podejść z powodu tłumu.
[20] »I dano mu znać, mówiąc: Twoja matka i twoi bracia stoją przed domem i chcą się z tobą widzieć.
[21] »A on im odpowiedział: Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je.
[22] »Pewnego dnia wsiadł do łodzi ze swymi uczniami i powiedział do nich: Przeprawmy się na drugą stronę jeziora. I odpłynęli.
[23] »A gdy płynęli, usnął. I zerwał się gwałtowny wicher na jeziorze,
i zalewało
łódź, tak że byli w niebezpieczeństwie.
[24] »Podeszli więc i obudzili go, mówiąc: Mistrzu, mistrzu, giniemy! Wówczas wstał, zgromił wiatr i wzburzone fale, a one się uspokoiły i nastała cisza.
[25] »Wtedy powiedział do nich: Gdzież jest wasza wiara? A oni, bojąc się, dziwili się i mówili między sobą: Kim on jest, że nawet wichrom i wodzie rozkazuje, a są mu posłuszne?
[26] »I przeprawili się do krainy Gadareńczyków, która leży naprzeciw Galilei.
[27] »A gdy wyszedł na ląd, zabiegł mu
drogę pewien człowiek z miasta, który od dłuższego czasu miał demony. Nie nosił ubrania i nie mieszkał w domu, lecz w grobowcach.
[28] »Gdy zobaczył Jezusa, krzyknął, upadł przed nim i zawołał donośnym głosem: Cóż ja mam z tobą, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Proszę cię, nie dręcz mnie.
[29] »Rozkazał bowiem duchowi nieczystemu, aby wyszedł z tego człowieka. Bo od dłuższego czasu porywał go, a chociaż wiązano go łańcuchami i trzymano w pętach, on rwał więzy, a demon pędził go na pustynię.
[30] »I zapytał go Jezus: Jak ci na imię? A on odpowiedział: Legion. Wiele bowiem demonów weszło w niego.
[31] »Wtedy prosiły go, aby nie kazał im odejść
stamtąd w otchłań.
[32] »A było tam wielkie stado świń, które pasły się na górze. I
demony prosiły go, aby pozwolił im w nie wejść. I pozwolił im.
[33] »Wtedy demony wyszły z tego człowieka i weszły w świnie. I ruszyło to stado pędem po urwisku do jeziora, i utonęło.
[34] »A pasterze, widząc, co się stało, uciekli, a poszedłszy, oznajmili to w mieście i we wsiach.
[35] »I wyszli
ludzie, aby zobaczyć, co zaszło, a przyszedłszy do Jezusa, zastali człowieka, z którego wyszły demony, ubranego i przy zdrowych zmysłach, siedzącego u stóp Jezusa. I przestraszyli się.
[36] »A ci, którzy
to widzieli, opowiedzieli im, jak ten opętany został uzdrowiony.
[37] »Wówczas cała ludność okolicznej krainy Gadareńczyków prosiła go, aby od nich odszedł, gdyż ogarnął ich wielki strach. Wtedy on wsiadł do łodzi i zawrócił.
[38] »A człowiek, z którego wyszły demony, prosił go, aby
mógł przy nim zostać. Lecz Jezus odprawił go, mówiąc:
[39] »Wróć do swego domu i opowiedz, jak wielkie rzeczy Bóg ci uczynił. I odszedł, opowiadając po całym mieście, jak wielkie rzeczy Jezus mu uczynił.
[40] »A gdy Jezus wrócił, ludzie przyjęli go
z radością. Wszyscy bowiem go oczekiwali.
[41] »A oto przyszedł człowiek imieniem Jair, który był przełożonym synagogi. Upadł Jezusowi do nóg i prosił go, aby wszedł do jego domu.
[42] »Miał bowiem córkę jedynaczkę,
mającą około dwunastu lat, która umierała. A gdy on szedł, ludzie napierali na niego.
[43] »A kobieta, która od dwunastu lat cierpiała na krwotok i wydała na lekarzy całe
swoje mienie, a żaden nie mógł jej uleczyć;
[44] »Podeszła z tyłu, dotknęła brzegu jego szaty i natychmiast ustał jej krwotok.
[45] »Wtedy Jezus zapytał: Kto mnie dotknął? A gdy wszyscy się wypierali, Piotr i ci, którzy z nim
byli, powiedzieli: Mistrzu, ludzie się do ciebie cisną i tłoczą, a ty pytasz: Kto mnie dotknął?
[46] »Jezus jednak powiedział: Ktoś mnie dotknął, bo poczułem, że moc wyszła ze mnie.
[47] »Wtedy kobieta, widząc, że się nie ukryje, z drżeniem podeszła i upadłszy przed nim, powiedziała wobec wszystkich ludzi, dlaczego go dotknęła i jak natychmiast została uzdrowiona.
[48] »On zaś powiedział do niej: Ufaj, córko! Twoja wiara cię uzdrowiła, idź w pokoju.
[49] »A gdy on jeszcze to mówił, przyszedł ktoś z
domu przełożonego synagogi i powiedział: Twoja córka umarła, nie trudź Nauczyciela.
[50] »Ale Jezus, słysząc
to, odezwał się do niego: Nie bój się, tylko wierz, a będzie uzdrowiona.
[51] »Gdy przyszedł do domu, nie pozwolił wejść ze sobą nikomu oprócz Piotra, Jakuba i Jana oraz ojca i matki dziewczynki.
[52] »A wszyscy płakali i lamentowali nad nią. Lecz on powiedział: Nie płaczcie, nie umarła, tylko śpi.
[53] »I naśmiewali się z niego, wiedząc, że umarła.
[54] »A on wyrzucił wszystkich, ujął ją za rękę i zawołał: Dziewczynko, wstań!
[55] »Wtedy jej duch powrócił i zaraz wstała, a on polecił, aby dano jej jeść.
[56] »I zdumieli się jej rodzice. A on im nakazał, aby nikomu nie mówili
o tym, co się stało.