Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »(49:1) Przewodnikowi chóru, psalm Korachitów.
(49:2) Słuchajcie tego, wszystkie narody; nakłońcie uszu, wszyscy mieszkańcy ziemi!
[2] »(49:3) Tak wy, prostaczkowie, jak i możni, zarówno bogaty jak i ubogi!
[3] »(49:4) Usta moje wypowiedzą doskonałą mądrość; a rozmyślanie serca mego będzie roztropnością.
[4] »(49:5) Nakłonię do przypowieści ucho swoje, wyłożę przy cytrze zagadkę swoją:
[5] »(49:6) Czemu mam się bać w dniach złych, gdy osacza mnie złość podstępnych wrogów,
[6] »(49:7) którzy polegają na dostatkach swoich i chlubią się mnóstwem bogactw swoich?
[7] »(49:8) Przecież brata żadnym sposobem nie wykupi człowiek, ani też nie da Bogu za niego okupu,
[8] »(49:9) bo okup za duszę jego jest zbyt wielki i nie wystarczy na wieki,
[9] »(49:10) by mógł żyć dalej na zawsze i nie oglądał grobu.
[10] »(49:11) Jednak zobaczy, że i mądrzy umierają, głupi i prostak pospołu giną, i zostawiają obcym mienie swoje.
[11] »(49:12) Domy ich są grobami na wieki, mieszkania ich z pokolenia w pokolenie, chociaż nazwali kraje imionami swymi.
[12] »(49:13) Ale człowiek, choć żyje w przepychu, nie ostoi się; podobny jest do bydląt, które giną.
[13] »(49:14) Oto taka jest droga tych, którzy żyją w błędnej ufności, i koniec tych, którzy mają upodobanie w mowie swej. Sela.
[14] »(49:15) Pędzą ich jak owce do krainy umarłych, śmierć przewodzi im; ale Prawi panować będą nad nimi z poranku. Ich zamysły będą unicestwione; kraj umarłych będzie ich mieszkaniem.
[15] »(49:16) Lecz Bóg wyzwoli duszę moją z krainy umarłych, gdy zabierze mię do siebie. Sela.
[16] »(49:17) Nie bój się, gdy się ktoś bogaci, gdy rośnie chwała domu jego,
[17] »(49:18) bo gdy umrze, nic z sobą nie weźmie i nie pójdzie za nim chwała jego.
[18] »(49:19) Choć za życia swego mieni się szczęśliwym, choć go chwalą, że mu się dobrze wiedzie,
[19] »(49:20a) musi iść do rodu ojców swych, którzy nigdy nie ujrzą światłości.
[20] »(49:20b) Człowiek, choć żyje w przepychu, nie ostoi się, podobny jest do bydląt, które giną.