Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »W miesiącu nisan, roku dwudziestego króla Artakserksesa, gdy było wino przed nim i gdym podniósł i podawałem wino królowi i starałem się, aby nie być smutnym przed królem,
[2] »rzekł król do mnie: "Dlaczego twarz twoja jest smutna, czy nie jesteś chory? Nie jest to co innego, jak tylko smutek w sercu". Byłem bardzo przerażony
[3] »i odpowiedziałem królowi: "Niechaj król żyje na wieki! Jakżeż nie ma być smutną twarz moja, jeżeli miasto - miejsce grobów ojców moich - jest spustoszone, a bramy jego przez ogień spalone?"
[4] »I rzekł król do mnie: "Czego więc żądasz?" Modliłem się do Boga niebios
[5] »i odpowiedziałem królowi: "Jeżeli to wyda się królowi słusznym i jeśli sługa twój znajdzie łaskę przed obliczem twoim, niechaj będę wysłany do Judei, do miasta grobów ojców moich, abym je mógł odbudować".
[6] »I rzekł król do mnie - a królowa siedziała obok niego. - "Jak długo będzie trwała twoja podróż i kiedy powrócisz?" Spodobało się królowi, że mnie wysłał i dałem mu termin.
[7] »I rzekłem do króla: "Jeśli królowi wyda się za stosowne, niechaj mi będą wydane listy do wielkorządców za rzeką, aby mi zezwolili przejść, dopóki nie przybędę do Judei,
[8] »i list do Asafa, dozorcy lasów należących do króla, aby mi dał drzewa na belki do bram warowni, która jest przy świątyni, na mury miasta i na dom, do którego wnijdę". I dał mi król, ponieważ ręka Boża była nademną łaskawa.
[9] »Przybyłem więc do wielkorządców za rzeką i wręczyłem im listy królewskie; król wysłał ze mną dowódców wojskowych i jeźdźców.
[10] »Gdy się dowiedział Sanballat Horonita i Tobiasz sługa, Ammonita, wydało im się to bardzo złem, że przybył człowiek, aby okazać dobro synom Izraelowym.
[11] »Przybyłem do Jeruzalem, a spędziwszy tam trzy dni,
[12] »wstałem w nocy, oraz kilku ludzi ze mną. Nikomu nie oznajmiłem, co Bóg mój podsunął sercu mojemu, aby zrobić dla Jeruzalem. Nie miałem też innego zwierzęcia przy sobie, jak tylko to, na którym jechałem.
[13] »Wyszedłem w czasie nocy przez bramę Doliny i skierowałem się ku źródłu Smoczemu i ku bramie Gnojowej i oglądałem mury Jerozolimy porozwalane i bramy jej ogniem strawione.
[14] »I przeszedłem do bramy Źródlanej i do sadzawki Królewskiej i nie było miejsca dla bydlęcia, aby podemną przejść mogło.
[15] »Jechałem w nocy kotliną potoku i oglądałem mur; a wróciwszy się, przeprawiłem się przez bramę Doliny i powróciłem.
[16] »Zawiadowcy nie wiedzieli, dokąd wychodziłem i co robiłem. Aż do tej chwili nie oznajmiłem, ani Judejczykom, ani kapłanom, ani książętom, ani urzędnikom, ani reszcie zatrudnionej pracą.
[17] »I powiedziałem do nich: "Wy widzicie nędzę, w jakiej się znajdujemy, Jerozolima jest spustoszona, bramy jej przez ogień zniszczone. Pójdźcie, odbudujemy mury Jeruzalem i nie będziemy więcej przedmiotem zniewagi".
[18] »I opowiedziałem im, jak to ręka Boża była nademną łaskawa, a nadto słowa króla, jakie do mnie wypowiedział. I odrzekli: "Powstaniemy i odbudujemy!l" I mężnie przyłożyli ręce swe ku dziełu dobremu.
[19] »Gdy usłyszał Sanballat Heronita i Tobiasz sługa, Ammonita, oraz Geszem Arab, naśmiewali się z nas i szydzili z nas, mówiąc: "Co to za rzecz wykonujecie? Przeciwko królowi się buntujecie?".
[20] »A udzielając im odpowiedzi, mówiłem do nich: "Bóg niebios, on to nam poszczęścił. My słudzy jego powstaniemy i będziemy budowali; co do was, nie posiadacie ani działu, ani prawa, ani też wspomnienia w Jerozolimie".