Teksty » Biblia Gdańska » Ewangelia Jana » Rozdział 6
«  Ewangelia Jana 5 Ewangelia Jana 6 Ewangelia Jana 7  »
Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń
 
Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii
[1] »Potem odszedł Jezus za morze Galilejskie, które jest Tyberyjadzkie; [2] »I szedł za nim lud wielki, iż widzieli cuda jego, które czynił nad chorymi. [3] »I wszedł Jezus na górę, i siedział tam z uczniami swoimi; [4] »A była blisko wielkanoc, święto żydowskie. [5] »Tedy podniósł Jezus oczy i ujrzawszy, iż wielki lud idzie do niego, rzekł do Filipa: Skąd kupimy chleba, aby ci jedli? [6] »(Ale to mówił, kusząc go; bo on wiedział, co miał czynić.) [7] »Odpowiedział mu Filip: Za dwieście groszy chleba nie dosyć im będzie, choćby każdy z nich mało co wziął. [8] »Rzekł mu jeden z uczniów jego, Andrzej, brat Szymona Piotra: [9] »Jest tu jedno pacholę, co ma pięcioro chleba jęczmiennego i dwie rybki; ale cóż to jest na tak wielu? [10] »Tedy rzekł Jezus: Każcie ludowi usiąść. A było trawy dość na onemże miejscu, i usiadło mężów w liczbie około pięciu tysięcy. [11] »Wziął tedy Jezus one chleby, a podziękowawszy rozdał uczniom, a uczniowie siedzącym; także i z onych rybek, ile jedno chcieli. [12] »A gdy byli nasyceni, rzekł uczniom swoim: Zbierzcie te ułomki, które zbywają, żeby nic nie zginęło. [13] »I zebrali i napełnili dwanaście koszów ułomków z onego pięciorga chleba jęczmiennego, które zbywały tym, co jedli. [14] »A oni ludzie, ujrzawszy cud, który uczynił Jezus, mówili: Tenci jest zaprawdę on prorok, który miał przyjść na świat. [15] »Tedy Jezus poznawszy, iż mieli przyjść i porwać go, aby go uczynili królem, uszedł zasię sam tylko na górę. [16] »A gdy był wieczór, zstąpili uczniowie jego do morza. [17] »A wstąpiwszy w łódź, jechali za morze do Kapernaum, a już było ciemno, a Jezus nie przyszedł był do nich. [18] »A morze, gdy powstał wielki wiatr, burzyć się poczynało. [19] »Gdy tedy odpłynęli jakoby na dwadzieścia i pięć lub trzydzieści stajan, ujrzeli Jezusa chodzącego po morzu, przybliżającego się ku łodzi, i ulękli się. [20] »A on im rzekł: Jamci jest, nie bójcie się. [21] »I wzięli go ochotnie do łodzi, a zarazem łódź przypłynęła do ziemi, do której jechali. [22] »Nazajutrz lud, który był za morzem, widząc, że tam nie było drugiej łodzi, tylko ona jedna, w którą byli wstąpili uczniowie jego, a iż Jezus nie wszedł był w łódź z uczniami swoimi, ale sami uczniowie jego ujechali; [23] »(Przyszły też były drugie łodzie z Tyberyjady, blisko do onego miejsca, gdzie jedli chleb, gdy był Pan dzięki uczynił.) [24] »To gdy obaczył lud, iż tam nie było Jezusa, ani uczniów jego, wstąpili i oni w łodzie i przeprawili się do Kapernaum, szukając Jezusa; [25] »A znalazłszy go za morzem, rzekli mu: Mistrzu! kiedyś tu przybył? [26] »Odpowiedział im Jezus i rzekł: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Szukacie mię nie przeto, iżeście widzieli cuda, ale iżeście jedli chleb, i byliście nasyceni. [27] »Sprawujcież nie pokarm, który ginie, ale pokarm, który trwa ku żywotowi wiecznemu, który wam da Syn człowieczy; albowiem tego zapieczętował Bóg Ojciec. [28] »Rzekli tedy do niego: Cóż będziemy czynili, abyśmy sprawowali sprawy Boże? [29] »Odpowiedział Jezus i rzekł im: Toć jest sprawa Boża, abyście wierzyli w tego, którego on posłał. [30] »Rzekli mu tedy: Cóż wżdy ty za znak czynisz, abyśmy widzieli i wierzyli tobie? Cóż czynisz? [31] »Ojcowie nasi jedli mannę na puszczy, jako jest napisano: Chleb z nieba dał im ku jedzeniu. [32] »Rzekł im tedy Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Nie Mojżesz wam dał chleb z nieba, ale Ojciec mój daje wam chleb on prawdziwy z nieba. [33] »Albowiem chleb Boży ten jest, który zstępuje z nieba i żywot daje światu. [34] »Tedy mu rzekli: Panie! daj nam zawsze tego chleba. [35] »I rzekł im Jezus: Jamci jest on chleb żywota; kto do mnie przychodzi, łaknąć nie będzie, a kto wierzy w mię, nigdy pragnąć nie będzie. [36] »Alem wam powiedział: Owszem, widzieliście mię, a nie wierzycie. [37] »Wszystko, co mi daje Ojciec, do mnie przyjdzie, a tego, co do mnie przyjdzie, nie wyrzucę precz. [38] »Bom zstąpił z nieba, nie iżbym czynił wolę moję, ale wolę onego, który mię posłał. [39] »A tać jest wola onego, który mię posłał, Ojca, abym z tego wszystkiego, co mi dał, nic nie stracił, ale abym to wzbudził w on ostateczny dzień. [40] »A tać jest wola onego, który mię posłał, aby każdy, kto widzi Syna, a wierzy weń, miał żywot wieczny; a ja go wzbudzę w on ostateczny dzień. [41] »I szemrali Żydowie o nim, iż rzekł: Jam jest on chleb, który z nieba zstąpił. [42] »I mówili: Izaż ten nie jest Jezus, syn Józefa, którego my ojca i matkę znamy; jakoż teraz tedy ten powiada: Żem z nieba zstąpił? [43] »Tedy odpowiedział Jezus i rzekł im: Nie szemrzyjcie między sobą. [44] »Żaden do mnie przyjść nie może, jeźli go Ojciec mój, który mię posłał, nie pociągnie; a ja go wzbudzę w ostateczny dzień. [45] »Napisano w prorokach: I będą wszyscy wyuczeni od Boga; przetoż każdy, kto słyszał od Ojca, a nauczył się, przychodzi do mnie. [46] »Nie iżby kto widział Ojca, oprócz tego, który jest od Boga; ten widział Ojca. [47] »Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto w mię wierzy, ma żywot wieczny. [48] »Jam jest on chleb żywota. [49] »Ojcowie wasi jedli mannę na puszczy, a pomarli. [50] »Ten jest on chleb, który z nieba zstępuje; jeźliby go kto jadł, nie umrze. [51] »Jamci jest chleb on żywy, którym z nieba zstąpił: jeźliby kto jadł z tego chleba, żyć będzie na wieki; a chleb, który ja dam, jest ciało moje, które ja dam za żywot świata. [52] »Wadzili się tedy Żydowie między sobą, mówiąc: Jakoż ten może nam dać ciało swoje ku jedzeniu? [53] »I rzekł im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeźli nie będziecie jedli ciała Syna człowieczego, i pili krwi jego, nie macie żywota w sobie. [54] »Kto je ciało moje, a pije krew moję, ma żywot wieczny, a ja go wzbudzę w on ostateczny dzień. [55] »Albowiem ciało moje prawdziwie jest pokarm, a krew moja prawdziwie jest napój. [56] »Kto je ciało moje i pije krew moję, we mnie mieszka, a ja w nim. [57] »Jako mię posłał żyjący Ojciec, i ja żyję przez Ojca; tak kto mnie pożywa, i on żyć będzie przez mię. [58] »Tenci jest chleb on, który z nieba zstąpił, nie jako ojcowie wasi jedli mannę, a pomarli; kto je ten chleb, żyć będzie na wieki. [59] »To mówił w bóżnicy, ucząc w Kapernaum. [60] »Wiele ich tedy z uczniów jego słysząc to, mówili: Twardać to jest mowa, któż jej słuchać może? [61] »Ale wiedząc Jezus sam w sobie, iż o tem szemrali uczniowie jego, rzekł im: Toż was obraża? [62] »Cóż, gdybyście ujrzeli Syna człowieczego wstępującego, gdzie był pierwej? [63] »Duchci jest, który ożywia, ciało nic nie pomaga; słowa, które ja wam mówię, duch są i żywot są. [64] »Ale są niektórzy z was, co nie wierzą; albowiem wiedział od początku Jezus, którzy byli, co nie wierzyli, i kto jest, co go miał wydać; [65] »I mówił: Dlategomci wam powiedział: Iż żaden nie może przyjść do mnie, jeźliby mu nie było dane od Ojca mojego. [66] »Od tego czasu wiele uczniów jego odeszło nazad, a więcej z nim nie chodzili. [67] »Tedy rzekł Jezus do onych dwunastu: Izali i wy chcecie odejść? [68] »I odpowiedział mu Szymon Piotr: Panie! do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego; [69] »A myśmy uwierzyli i poznali, żeś ty jest Chrystus, on Syn Boga żywego. [70] »Odpowiedział im Jezus: Izalim ja nie dwunastu was obrał? a jeden z was jest dyjabeł. [71] »A to mówił o Judaszu, synu Szymona, Iszkaryjocie; bo go ten wydać miał, będąc jednym z onych dwunastu. 
«  Ewangelia Jana 5 Ewangelia Jana 6 Ewangelia Jana 7  »


 Źródło tekstu: Źródło tekstu: WikisourceOpis prezentowanego tekstu: Tekst Biblii Gdańskiej z Wikisource.