Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Te są słowa Lemuela króla, i zebranie mów, któremi go ćwiczyła matka jego.
[2] »Cóż rzekę, synu mój? cóż rzekę, synu żywota mego? i cóż rzekę, synu ślubów moich?
[3] »Nie dawaj niewiastom siły twojej, ani dróg twoich tym, którzy do zginienia królów przywodzą.
[4] »Nie królom, o Lemuelu! nie królom należy pić wino, a nie panom bawić się napojem mocnym;
[5] »By snać pijąc nie zapomniał na ustawy, a nie odmienił spraw wszystkich ludzi uciśnionych.
[6] »Dajcie napój mocny ginącemu, a wino tym, którzy są ducha sfrasowanego.
[7] »Niech się napije, a zapomni ubóstwa swego, a na utrapienie swoje niech więcej nie wspomni.
[8] »Otwórz usta swe za niemym w sprawie wszystkich osądzonych na śmierć.
[9] »Otwórz usta swe, sądź sprawiedliwie, a podejmij się sprawy ubogiego i nędznego.
[10] »Któż znajdzie niewiastę stateczną, gdyż nad perły daleko większa jest cena jej?
[11] »Serce męża jej ufa jej, a na korzyściach schodzić mu nie będzie.
[12] »Dobrze mu czyni, a nie źle, po wszystkie dni żywota swego.
[13] »Szuka wełny i lnu, a pracuje ochotnie rękami swemi.
[14] »Podobna jest okrętom kupieckim; z daleka przywodzi żywność swoję.
[15] »I wstaje bardzo rano, a daje pokarm czeladzi swej, a obrok słuszny dziewkom swym.
[16] »Obmyśla rolę, i ujmuje ją; z zarobku rąk swoich szczepi winnice.
[17] »Przepasuje mocą biodra swe, a posila ramiona swoje.
[18] »Doświadcza, że jest dobra skrzętność jej, a nie gaśnie w nocy pochodnia jej.
[19] »Ręce swoje obraca do kądzieli, a palcami swemi trzyma wrzeciono.
[20] »Rękę swą otwiera ubogiemu, a ręce swoje wyciąga ku nędznemu.
[21] »Nie boi się o czeladź swoję czasu śniegu; albowiem wszystka czeladź jej obłoczy się w szatę dwoistą.
[22] »Kobierce sobie robi; płótno subtelne i szarłat jest odzieniem jej.
[23] »Znaczny jest w bramach mąż jej, gdy siedzi między starszymi ziemi.
[24] »Płótno robi, i sprzedaje, także pasy sprzedaje kupcowi.
[25] »Moc i przystojność jest odzieniem jej; nie frasuje się o czasy przyszłe.
[26] »Mądrze otwiera usta swe, a nauka miłosierdzia jest na języku jej.
[27] »Dogląda rządu w domu swym, a chleba próżnując nie je.
[28] »Powstawszy synowie jej błogosławią jej; także i mąż jej chwali ją,
[29] »Mówiąc: Wiele niewiast grzecznie sobie poczynały; ale je ty przechodzisz wszystkie.
[30] »Omylna jest wdzięczność, i marna piękność; ale niewiasta, która się Pana boi, ta pochwały godna.
[31] »Dajcie jej z owocu ręku jej, a niechaj ją chwalą w bramach uczynki jej.