Ut quid Deus repulisti in finem. Także nas już na wieki, Boże nasz, opuścisz, I srogim wilkom drapać stado swe dopuścisz? Wspomni na swe dziedzictwo i na swój lud wierny, Z któregoś Ty zdjął jarzmo w jego czas mizerny! Wspomni na piękną skałę poświęconą Tobie Syońską, gdzieś Ty obrał był mieszkanie Sobie. Powstań kiedy, a rozgrom swe nieprzyjaciele, Od których tak wiele szkód widzisz w swym kościele. Pełne Twoje bóżnice huku, pełne zbroje, W pośród placu chorągwie roztoczyli swoje; Ozdobę domu Twego, kosztowne roboty Obuchami potłukli i twardemi młoty. Ściany padną, ziemia grzmi, jako kiedy walą W lesie surowe dęby twardą, ostrą stalą; Świątnica Twoja gore, namiot roztargany Leży w prochu szkaradzie nogami wdeptany. Całego nic zostawić nie chcą, ogień srogi Wszytki w popiół obrócił Pańskie synagogi. Co gorsza: znaków żadnych, żadnego nie znamy Proroka, żeby wiedzieć, póki w tem trwać mamy? Długoż się pastwić będą ci sprosni poganie Nad nami? długoż mają Ciebie bluźnić, Panie? Czemu tak długo kurczysz możną rękę swoję? Podnieś wżdam kiedy wzgórę, podnieś prawą Twoję. O Panie, jeszcze z wieku znaczna zawżdy była Twoja łaska nad nami, znaczna Twoja siła. Tyś wpośrzód morza drogę szeroką osuszył, A srogim smokom w wodzie harde głowy skruszył. Skruszyłeś i samemu łeb wielorybowi I dałeś go na pastwę górnemu sępowi. Na Twoje rozkazanie zdrój wyskoczył z skały, A rzeki nieprzebyte wody ostradały. Twój dzień jest i noc Twoja, światło niezgaszone Słońca górnolotnego przez Cię jest stworzone. Tyś morze z ziemią spoił i mocnie ustawił, Tyś lato swym dowcipem i zimę naprawił. Pomni swe urąganie, pomni, wieczny Panie, Jako imię Twe lżyli nieszczęśni poganie. Synogarlice swojej bestyom nie dawaj, Stada swego w niepamięć wieczną nie podawaj. Wejźrzy na swe przymierze, nie mamy ubodzy Głów gdzie skłonić, posiedli wszytko ludzie srodzy. Nie daj, aby upadły wstyd odniósł na sobie, Owszem mógł za Twą łaskę podziękować Tobie. Wstań, Panie, a weźmi się za swą krzywdę; pomni, Jako Cię lżą każdy dzień bluźnierce nieskromni. Nie zamilczaj przegróżek i wszetecznej mowy, Na co Twój nieprzyjaciel zawżdy jest gotowy.
|