Quam bonus Israhel Deus. Niech co chce będzie, żyw Pan ludu swemu, I zna, kto szczerem sercem służy Jemu. Jaciem, poprawdzie, o włos nie szwankował, Mój nierozumny rozum to sprawował. Bo kogo (przebóg żywy) nie pobudzi I ten wczas i ten dostatek złych ludzi? Oni przeciwnej fortuny nie znają I w dobrej sile długie lata trwają. W ludzkich frasunkach nie są położeni, Ani z drugimi bywają dręczeni. Przetoż je pycha zewsząd otoczyła, Fałsz, okrucieństwo, niezbożność przykryła. W rozkoszach leżą, na to się podali, By jeno woli swej dosyć działali; Niewinne dręczą, mowy nie hamują, Przeciwko Bogu sprosnie występują. Swą wszetecznością i nieba sięgają, Językiem stanu każdego ruszają; Niebaczni ludzie cisną się za nimi, Napijając się tegoż błędu z nimi, I mówią: Zać to są boskie zabawy, Przypatrować się, jakie ludzkie sprawy. Oto źli ludzie co za szczęście mają, W jakim dostatku dni swych używają! Próznom ja tedy warował się złości, Próznom zachował ręce w niewinności, Cierpiałem niewczas przenaszladowanie, Podejmowałem cały dzień karanie. Jeslibych tak rzekł w głupiem sercu swojem, Wzgardziłbych, Panie, wiernym ludem Twoim; A chcąc w tej mierze co pewnego stawić, Nie mogłem ludzkim rozumem się sprawić, Ażem wszedł, Panie, do przybytku Twego, Tamem obaczył przyszły czas każdego. Inaczej tego powiedzieć nie mogę: Na ślizkim gruncie położyli nogę. Niepewne skarby posiedli na ziemi, Bo skoro zagrzmi Twa pomsta nad niemi, I pan i państwo znikną w ocemgnieniu, Prosto, jako sen na pierwszem ocknieniu. A ich władania, ich wysady, Panie, Śmiech tylko ludzki w mieście Twem zostanie. Ale niźli to serce me pojęło, Siła troskania, siła myśli wzięło. A wszytko prózno, bo długo myśliwszy, Co dalej, temem jeszcze był wątpliwszy, Tak, żem też być mógł przed oczyma Twemi Poczytan między bydlęty sprosnemi. Wszakżem od Ciebie, Panie, nie zachodził; Tyś mię z łaski swej sam za rękę wodził. Miałeś na pieczy wszytki moje sprawy, Zkądem ja dosiągł nieśmiertelnej sławy. Kto jest na ziemi, kto na wielkiem niebie, Kogobych ja miał chwalić, okrom Ciebie? Po Tobie, Panie, serce me truchleje, Bo z Ciebie wiszą wszytki me nadzieje. Wszyscy zaginą, którzy Cię nie znają, Wszytki zatracisz, którzy Cię mijają; A ja przy Tobie, mój Panie, zostanę, Ufać Twej łasce nigdy nie przestanę, I będę zawżdy miał Cię za co sławić I ludzkie uszy Twoją chwałą bawić.
|