Deus meus, Deus meus, respice in me. Boże, czemuś mię, czemuś mię mój wieczny Boże opuścił, w mój czas ostateczny? Zwątpiony mój świat, żywot opłakany, Nie ma się czego człowiek jąć stroskany. Cały dzień wołam, Boże mój, do Ciebie. A Ty próśb nie chcesz przyjąć mych do Siebie. Całą noc wołam, lecz wołanie moje Nieprzejednane mija ucho Twoje. Ale, o Panie, Panie dobrotliwy. Tyś on mieszkaniec i stróż niewątpliwy Miasta świętego, skąd na wszystki strony Brzmi głos Twej chwały niezastanowiony. Przodkowie naszy Tobą się szczycili, A zawżdy przez Cię wspomożeńi byli. Ktobie wołali, a są wysłuchani, W Tobie ufali, a niezasrumani. Ale ja com jest? com jest, prze Bóg żywy? Robak, nie człowiek, robak nieszczęśliwy. Śmiech tylko ludzki, wzgarda ostateczna Podłego gminu i przygana wieczna. Kto potka, każdy ze mnie się naśmieje, Nos marszczy, gębą krzywi, głową chwieje: Bogu ten ufa, niechże go ratuje, Niech go wyzwoli, kiedy go miłuje. Tyś mię z żywota wywiódł matki mojej, Jeszczem u piersi ufał w łasce Twojej, Jeszczem w pieluchach garnął się ku Tobie, I obrałem Cię Bogiem wiecznym sobie. Nie chciejże mię dziś w ostatniej potrzebie, Mój wieczny Panie, odrzucać od siebie. Śmierć przed oczyma i nieznośne męki, A niemasz, ktoby za mną podniósł ręki. Wilcy mię zewsząd srodzy otoczyli, Zewsząd mię wilcy zawarli otyli; Paszczęki na mię rozdarli straszliwe, Jako lew srogi, zwierzę łupiąc żywe. Rozpłynąłem się, jako woda prawie, Kość nie została żadna w swoim stawie. Jako wosk płynie, kiedy słońce grzeje, Tak moje serce w tesknicy niszczeje. Moc moja wszystka i siła wrodzona Wyschła tak, jako skorupa spalona. Napoły zmartwiał język upragniony, Grób swój przed sobą widzę otworzony. Zaskoczyła mię wściekłych psów gromada, Obegnała mię niecnotliwa rada. Przebili ręce, nogi mi przebili, Wszystki me kości przez skórę zliczyli. Myśl nacieszywszy, pasą oczy swoje, Na niesłychane patrząc męki moje. Podzielili się mojemi szatami, O suknię moję miotali kostkami. Ty mię, mój Panie, nie racz odstępować, Tyś moja siła, Ty mię chciej ratować; Szabli okrutnej, psom wściekłym, lwom srogim, Obroń mię bystrym zwierzom jednorogim. A ja Twe Imię braciej swej objawię, W pośrzodku zboru chwałę Twą rozsławię: O! którzy Panu w bojaźni służycie I Jakobowym domem się liczycie, Czyńcie cześć Panu, Jego moc wyznajcie, Jego w swych sercach bojaźń zachowajcie; Bo ten nie gardzi prośbą ubogiego, Ani przedemną skrył oblicza swego. Usłyszał płacz mój, gdym ratunku prosił; Przeto go będę na wszystek świat głosił, Przed zborem Jego, przed Jego wiernemi Uiszczę Mu się objatami swemi. Będą jeść ludzie głodem utrapieni, Ale i będą hojnie nasyceni; Dadzą część Panu, którzy Go szukają. Ich serca wcale wieczny wiek przetrwają. Świat się obaczy, jako ziemia wielka, Poda się Panu w moc kraina wszelka. Wszystki narody przed Nim będą padać, Pańska jest zwierzchność, ten ma światem władać. Bogacze ziemscy za stół Jego siędą, I dobrowolnie hołdować mu będą. Owa ktokolwiek winien ciało w ziemię, Da chwałę Panu, po nim Jego plemię. I tak do końca, póki świata stawać, Będą to sobie przez ręce podawać. Będą ci zawżdy, którzy w każdym wieku Chęć opowiedzą Pańską ku człowieku.
|