Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »A przybliżali się do Niego celnicy i grzesznicy, aby Go słuchali.
[2] »I szemrali Faryzeusze i nauczyciele Zakonni, mówiąc: Że oto ten grzeszników przyjmuje i jada z nimi.
[3] »I rzekł do nich tę przypowieść, mówiąc:
[4] »Któryż z was człowiek, mając sto owiec, jeśliby stracił jedną z nieb, izali nie opuszcza dziewięćdziesięciu i dziewięciu na puszczy, i nie idzie za oną, która zginęła, dopóki jej nie znajdzie?
[5] »A gdy ją znajdzie, kładzie ją na ramiona swe, radując się.
[6] »A przyszedłszy do domu, wzywa przyjaciół i sąsiadów, mówiąc im: Radujcie się ze mną, żem znalazł owcę moją, która była zginęła.
[7] »Powiadam wam, że tak też będzie i radość w niebie nad jednym grzesznikiem pokutę czyniącym (większa), niż nad dziewięćdziesięciu i dziewięciu sprawiedliwymi, którzy nie potrzebują pokuty.
[8] »Albo która niewiasta mając dziesięć drachm, jeśliby straciła jedną drachmę, izali nie zapala świecy i nie wymiata domu i nie szuka z pilnością aż ją znajdzie?
[9] »A gdy znajdzie, zwołuje przyjaciółki i sąsiadki, mówiąc: Radujcie się ze mną, bom znalazła drachmę, którąm była straciła.
[10] »Tak też, powiadam wam, będzie radość przed Aniołami Bożymi nad jednym grzesznikiem pokutę czyniącym.
[11] »I rzekł też: Człowiek niektóry miał dwóch synów.
[12] »I rzekł młodszy z nich ojcu: Ojcze, daj mi część majętności, która na mnie przypada. I rozdzielił im majętność.
[13] »A po niewielu dniach młodszy on syn zebrawszy wszystko, odjechał w daleką krainę, i rozproszył tam majętność swoją, żyjąc rozpustnie.
[14] »A gdy wszystko stracił, stał się głód wielki w onej krainie, i on począł niedostatek cierpieć.
[15] »Tedy szedł i przystał do jednego obywatela onej krainy, a ten posłał go do wsi swojej, aby pasł wieprze.
[16] »I radby był napełnił brzuch swój młotem, które jadały wieprze, a nikt mu nie dawał.
[17] »A wszedłszy sam w siebie, rzekł: Jak wiele najemników w domu ojca mego mają dostatek chleba, a ja tu z głodu umieram.
[18] »Wstanę ja i pójdę do ojca mojego, i rzeknę mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i przed tobą,
[19] »już nie jestem godzien, abym był zwany synem twoim: uczyń mię jako jednego z najemników twoich.
[20] »I wstawszy, szedł do ojca swego. A gdy on jeszcze był daleko, ujrzał go ojciec jego, i wzruszony miłosierdziem, przybieżawszy upadł na szyję jego i pocałował go.
[21] »I rzekł do niego syn: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i przed tobą: już nie jestem godzien, abym był zwany synem twoim.
[22] »I rzekł ojciec do sług swoich: Co rychlej przynieście pierwszą szatę i obleczcie go, i dajcie mu pierścień na rękę jego i obuwie na nogi jego,
[23] »przywiedźcie też i cielca utuczonego i zabijcie: jedzmyż i używajmy,
[24] »bo oto ten syn mój umarł był, ale ożył; zginął był, ale się znalazł. I poczęli ucztować.
[25] »A syn jego starszy był natenczas na roli. A gdy przychodził i przybliżał się do domu, usłyszał muzykę i taniec.
[26] »I przyzwawszy jednego ze służebników, spytał go, coby to było.
[27] »A on mu powiedział: Brat twój przyszedł, i zabił ojciec twój cielca utuczonego, że go zdrowego odzyskał.
[28] »A rozgniewawszy się, nie chciał wnijść. Wyszedłszy tedy ojciec, począł go prosić.
[29] »Lecz on odpowiadając, rzekł ojcu swojemu: Oto tak wiele lat służę ci i nigdym nie przestąpił rozkazania twego, a nigdyś mi nie dał koźlęcia, abym używał z przyjaciółmi moimi,
[30] »ale kiedy ten syn twój, który pożarł majętność swą z nierządnicami, przyszedł, zabiłeś mu utuczonego cielca.
[31] »A on mu rzekł: Synu, tyś zawsze jest ze mną, i wszystko moje jest twoje,
[32] »ale trzeba było używać i weselić się, przeto że ten brat twój był umarły, a znowu ożył; zginął był, a znalazł się.