Teksty » Ks. Eugeniusz Dąbrowski - Nowy Testament z greckiego » Dzieje Apostolskie » Rozdział 4
«  Dzieje Apostolskie 3 Dzieje Apostolskie 4 Dzieje Apostolskie 5  »
Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń
 
Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii
[1] »A w czasie gdy oni przemawiali do ludu, nadeszli kapłani, dowódca straży świątynnej i saduceusze, [2] »zaniepokojeni, że nauczali lud i zapowiadali zmartwychwstanie w Jezusie. [3] »I pojmali ich, i wtrącili do więzienia aż do dnia następnego; był już bowiem wieczór. [4] »Wielu zaś z tych, którzy słyszeli tę naukę, uwierzyło, a liczba ich wynosiła około pięciu tysięcy mężów. [5] »I stało się, że nazajutrz zebrali się w Jerozolimie ich przełożeni, starsi i uczeni w Piśmie: [6] »Annasz, najwyższy kapłan, Kajfasz, Jonatan, Aleksander i wszyscy, którzy byli z rodu arcykapłańskiego. [7] »A postawiwszy ich pośrodku pytali: Jaką mocą albo w czyim imieniu uczyniliście to? [8] »Wtedy Piotr napełniony Duchem Świętym rzekł do nich: Przełożeni ludu i starsi! [9] »Jeżeli nas dzisiaj badają z powodu dobrego uczynku, przez który człowiek chory odzyskał zdrowie, [10] »to niech wiadome będzie wam wszystkim i całemu ludowi izraelskiemu, że (stało się to) przez imię Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, którego wy ukrzyżowaliście, a Bóg wskrzesił z martwych; to imię sprawiło, że ów chory stoi zdrowy przed wami. [11] »Ten jest owym kamieniem wzgardzonym przez was budujących, który stał się kamieniem węgielnym. [12] »I w żadnym innym nie masz zbawienia, albowiem nie masz żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, w którym moglibyśmy być zbawieni. [13] »Widząc tedy odwagę Piotra i Jana, a wiedząc, że to ludzie nieuczeni i prości, zdumiewali się i poznali, że to oni byli z Jezusem. [14] »A patrząc na owego człowieka uzdrowionego stojącego z nimi, nie mieli co na to odpowiedzieć. [15] »Polecili im zatem opuścić sanhedryn, rozprawiając między sobą [16] »i mówiąc: Cóż mamy począć z tymi ludźmi? Bo, że jawny cud został przez nich uczyniony, wiadomo wszystkim mieszkańcom Jerozolimy, nie możemy temu zaprzeczyć. [17] »Ale, aby się to bardziej nie rozgłaszało między ludem, zabrońmy im pod karą, aby więcej do nikogo z ludzi w imię to nie przemawiali. [18] »I przywoławszy ich, zakazali im w ogóle mówić albo też nauczać w imię Jezusa. [19] »Piotr jednak i Jan odpowiedzieli im: Sami osądźcie, czy wobec Boga słuszne jest bardziej słuchać was aniżeli Boga? [20] »Nie możemy bowiem nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli. [21] »A oni zagroziwszy im wypuścili ich, nie wiedząc, jakby ich ukarać, a to ze względu na lud. Wszyscy bowiem wysławiali Boga za to, co się stało. [22] »A więcej niż czterdzieści lat miał człowiek, który doznał tego cudu uzdrowienia. [23] »A kiedy ich wypuszczono, przyszli do swoich i oznajmili im, co im powiedzieli arcykapłani i starsi. [24] »Wysłuchawszy tego jednomyślnie wznieśli głos do Boga mówiąc: Panie, Ty któryś stworzył niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest. [25] »Ty za sprawą Ducha Świętego powiedziałeś przez usta Dawida, sługi swego: Czemu wzburzyły się narody, a ludy próżne knują zamysły? [26] »Powstali królowie ziemscy i książęta stanęli społem przeciw Panu i przeciw Chrystusowi Jego. [27] »Albowiem złączyli się istotnie w tym mieście Herod i Piłat Poncjusz z poganami i ludem izraelskim przeciw świętemu synowi twemu, Jezusowi, któregoś Ty namaścił, [28] »ażeby uczynić to, co przedtem postanowiły, ręka twoja i wola twoja, aby się stało. [29] »A teraz, Panie, wejrzyj na ich groźby i dozwól sługom twoim głosić słowo twoje z całą odwagą, [30] »podczas gdy Ty twą rękę wyciągniesz, aby uzdrawiać i czynić cuda i znaki w imię świętego syna twojego, Jezusa. [31] »A kiedy się modlili, zatrzęsło się miejsce, gdzie byli zebrani i napełnieni byli wszyscy Duchem Świętym, i głosili słowo Boże z odwagą. [32] »A mnóstwo wierzących miało jedno serce i jedną duszę i nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. [33] »Apostołowie zaś z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a łaska wielka była w nich wszystkich, [34] »bo nie było między nimi nikogo w niedostatku. Albowiem ci, którzy posiadali rolę albo domy, sprzedawali je i przynosili zapłatę za to, co sprzedali [35] »i składali u stóp Apostołów. A wydzielano każdemu, ile komu było potrzeba. [36] »Tak też i Józef, zwany przez Apostołów Barnabą, (co znaczy syn pocieszenia), lewita, rodem z Cypru, [37] »mając rolę sprzedał ją, przyniósł zapłatę i złożył u stóp Apostołów. 
«  Dzieje Apostolskie 3 Dzieje Apostolskie 4 Dzieje Apostolskie 5  »


 Opis prezentowanego tekstu: Pismo Święte Nowego Testamentu,wstęp, nowy przekład z języka greckiego, komentarz przez ks. Eugeniusza Dąbrowskiego - doktora świętej teologii; doktora nauk biblijnych. Księgarnia św. Wojciecha. Poznań Warszawa Lublin. Wydanie pierwsze. 858 s. : il., mapy ; 16 cm. Druk: Bydgoszcz : Druk. RSW "Prasa". Druk ukończono we październiku 1961 r. Tekst zamieszczony za zgodą Wydawnictwa Święty Wojciech [zgoda z dn. 2017.03.17]. Opracowanie tekstu: BibliePolskie.pl