Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Byli lepak przybliżający się k niemu celnicy i grzeszni słuchać go.
[2] »I szemrali Faryzeuszowie i Księża, mówiąc, iż ten grzeszne przyjmuje, i je z nimi.
[3] »Rzekł lepak k nim podobieństwo to mówiąc:
[4] »Który z was człowiek mający sto owiec, a straciłby jednę z nich, a(za) nie ostawia dziewiąci dziesiąt dziewiąci w pustyni, i idzie za utraconą aż ją najdzie?
[5] »A nalazszy kładzie (ją) na ramiona swe radując się.
[6] »A przyszedszy do domu, zzywa przyjacioły i sąsiady, mówiąc im: Radujcie się zemną, iż nalazłem owcę moję zginioną.
[7] »Mówię wam, iż tak radość będzie w niebie nad jednym grzesznym kającym się, jako nad dziewięćdziesiąt dziewiącią sprawiedliwych, którzy nie potrzebują kajania.
[8] »Albo która niewiasta mając drachm dziesięć, jeśliby zgubiła drachmę jednę, aza nie zażega świece, i miecie dom, i szuka zpilnością, aż ją najdzie?
[9] »A nalazszy zzywa przyjaciółki i sąsiady, mówiąc: Radujcie się zemną, iż nalazłam drachmę, którą byłam zgubiła.
[10] »Tak mówię wam, radość będzie przed anioły Bożymi nad jednym grzesznym kającym się.
[11] »Rzekł lepak: Człowiek niektóry miał dwu synu.
[12] »I rzekł młodszy z nich ojcu: Ojcze daj mi przypadającą część imienia, i rozdzielił im żywność.
[13] »A po niemnogich dnioch zgromadziwszy wszytko młodszy syn, odszedł do krainy dalekiej; i tam rosproszył imienie swe, żywiąc zbytecznie.
[14] »A gdy wszytko potrawił, stał się głód mocny w krainie onej, i ten począł niedostatek cierpieć.
[15] »A szedszy przystał (do) jednego obywatela krainy onej, i posłał go do dworców swych paść świnie.
[16] »I żądał napełnić brzuch swój żołędziem, który jadały świnie, a żaden jemu nie dał.
[17] »A ku sobie przyszedszy, rzekł: jako mnodzy najemnicy ojca mego obfitują chlebami, a ja głodem ginę.
[18] »Wstawszy pójdę do ojca mego, i rzekę mu: Ojcze zgrzeszyłem przeciw niebu, i przed tobą.
[19] »(A) już nie jestem dostojen zwać się synem twym, uczyń mię jako jednego znajemników twoich.
[20] »I wstawszy przyszedł ku ojcu swemu. Jeszcze ten daleko był, ujrzał ji ociec jego, i użalił się; a przybieżawszy padł na szyję jego i pocałował go.
[21] »I rzekł jemu syn: Ojcze zgrzeszyłem przeciw niebu, i przed tobą, a już nie jestem dostojen zwać się synem twym.
[22] »Rzekł lepak ociec ku niewolnikom swoim: Wynieście szatę pierwszą, a obleczcie ji. I dajcie pierścień na rękę jego, i boty na nogi.
[23] »A wywiodszy cielę syte zarznicie, a jedząc rozweselim się.
[24] »Iż ten syn mój martwy był, a ożył, i zginął był, a nalazł się, i poczęli się weselić.
[25] »Był lepak syn jego starszy na polu, a gdy przychodząc przybliżył się k domu, usłyszał śpiewania i tańce.
[26] »I przyzwawszy jednego z pacholąt, pytał co by to było.
[27] »A on rzekł mu: iż brat twój przyszedł, a zarznął ociec twój cielę syte, iż go zdrowego przyjął.
[28] »A rozgniewawszy się, i wyniść nie chciał; przeto ociec jego wyszedszy prosił go.
[29] »A on odpowiedając, rzekł ojcu: Oto tak wiele lat robię tobie, a nigdy przykazania twego nie przestąpiłem, a nie dałeś mi nigdy ani koźlęcia, żebym się z przyjacioły memi poweselił.
[30] »Lecz gdy syn twój ten zjadszy twoje imienie z wszetecznicami przyszedł, zarznąłeś mu cielę syte.
[31] »A on rzekł mu: Dziecię, ty ze mną zawżdy jesteś, a wszytko moje, twoje jest,
[32] »Weselić się zaś i radować się przystało, iż brat twój ten martwy był, a ożył, i zginął był, a nalazł się.