Teksty » Uwspółcześniona Biblia Gdańska » Ewangelia Łukasza » Rozdział 20
«  Ewangelia Łukasza 19 Ewangelia Łukasza 20 Ewangelia Łukasza 21  »
Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń
 
Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii
[1] »A pewnego dnia, gdy nauczał ludzi w świątyni i głosił ewangelię, nadeszli naczelni kapłani i uczeni w Piśmie wraz ze starszymi; [2] »I zapytali go: Powiedz nam, jakim prawem to czynisz? Albo kim jest ten, kto dał ci tę władzę? [3] »A on im odpowiedział: I ja was spytam o jedną rzecz. Powiedzcie mi: [4] »Chrzest Jana pochodził z nieba czy od ludzi? [5] »A oni zastanawiali się między sobą i mówili: Jeśli powiemy, że z nieba, zapyta: Czemu więc mu nie uwierzyliście? [6] »Jeśli zaś powiemy, że od ludzi, wszyscy nas ukamienują, bo są przekonani, że Jan był prorokiem. [7] »I odpowiedzieli, że nie wiedzą, skąd pochodził. [8] »Wtedy Jezus im powiedział: To i ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię. [9] »I zaczął mówić do ludzi taką przypowieść: Pewien człowiek założył winnicę, wydzierżawił ją rolnikom i wyjechał na dłuższy czas. [10] »we właściwym czasie posłał sługę do rolników, aby mu dali część plonów winnicy. Lecz oni go pobili i odesłali z niczym. [11] »Ponownie posłał innego sługę, ale oni i tego pobili, znieważyli i odesłali z niczym. [12] »Posłał jeszcze trzeciego, a oni również jego poranili i wyrzucili. [13] »Wtedy pan winnicy powiedział: Co mam zrobić? Poślę mego umiłowanego syna, może go uszanują, gdy go zobaczą. [14] »Lecz gdy rolnicy go zobaczyli, naradzali się między sobą i mówili: To jest dziedzic. Chodźmy, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze. [15] »I wyrzuciwszy go z winnicy, zabili. Cóż więc zrobi z nimi pan winnicy? [16] »Przyjdzie i wytraci tych rolników, a winnicę odda innym. Gdy oni to usłyszeli, powiedzieli: Nie daj Boże! [17] »Lecz on spojrzał na nich i zapytał: Cóż więc znaczy to, co jest napisane: Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym? [18] »Każdy, kto upadnie na ten kamień, roztrzaska się, a na kogo on upadnie, zmiażdży go. [19] »W tej właśnie godzinie naczelni kapłani i uczeni w Piśmie starali się dostać go w swoje ręce, ale bali się ludu. Zrozumieli bowiem, że przeciwko nim powiedział tę przypowieść. [20] »Obserwowali go więc i posłali szpiegów, którzy udawali sprawiedliwych, aby go złapać za słowo, a potem wydać władzy i mocy namiestnika. [21] »I zapytali go: Nauczycielu, wiemy, że dobrze mówisz i uczysz, i nie masz względu na osobę, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. [22] »Czy wolno nam płacić podatek cesarzowi, czy nie? [23] »Ale on, przejrzawszy ich podstęp, powiedział do nich: Czemu wystawiacie mnie na próbę? [24] »Pokażcie mi grosz. Czyj nosi wizerunek i napis? I odpowiedzieli: Cesarza. [25] »Wtedy on im powiedział: Oddajcie więc cesarzowi to, co należy do cesarza, a Bogu to, co należy do Boga. [26] »I nie mogli go złapać za słowo w obecności ludu. Zdziwieni jego odpowiedzią, zamilkli. [27] »Wówczas przyszli niektórzy z saduceuszy, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i pytali go: [28] »Nauczycielu, Mojżesz nam napisał: Jeśli czyjś brat umrze, mając żonę, a umrze bezdzietnie, to jego brat ma pojąć jego żonę i wzbudzić potomstwo swemu bratu. [29] »Było więc siedmiu braci, z których pierwszy ożenił się i umarł bezdzietnie. [30] »I ożenił się z nią drugi, lecz i ten umarł bezdzietnie. [31] »Potem ożenił się z nią także trzeci, podobnie aż do siódmego, a nie zostawiwszy dzieci, poumierali. [32] »W końcu umarła też ta kobieta. [33] »Żoną którego z nich będzie więc przy zmartwychwstaniu? Siedmiu bowiem miało ją za żonę. [34] »Wtedy Jezus im odpowiedział: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. [35] »Lecz ci, którzy są uznani za  godnych dostąpienia tamtego świata i powstania z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. [36] »Nie mogą bowiem więcej umrzeć, bo są równi aniołom i będąc dziećmi zmartwychwstania, są dziećmi Bożymi. [37] »A że umarli zmartwychwstaną, to i Mojżesz pokazał przy krzaku, gdy nazywa Pana Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. [38] »Bóg przecież nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych, bo dla niego wszyscy żyją. [39] »Wtedy niektórzy z uczonych w Piśmie odezwali się: Nauczycielu, dobrze powiedziałeś. [40] »I nie śmieli go już o nic pytać. [41] »On zaś powiedział do nich: Jak to jest, że mówią, iż Chrystus jest synem Dawida? [42] »A sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Powiedział Pan memu Panu: Siądź po mojej prawicy; [43] »Aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy. [44] »Jeśli więc Dawid nazywa go Panem, to jakże może być jego synem? [45] »A gdy wszyscy ludzie słuchali, powiedział do swoich uczniów: [46] »Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy lubią chodzić w długich szatach, kochają pozdrowienia na rynkach, pierwsze krzesła w synagogach i pierwsze miejsca na ucztach. [47] »Pożerają oni domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci otrzymają surowszy wyrok. 
«  Ewangelia Łukasza 19 Ewangelia Łukasza 20 Ewangelia Łukasza 21  »


 Źródło tekstu: Fundacja Wrota NadzieiOpis prezentowanego tekstu: Projekt realizowany przez Fundację Wrota Nadziei, uwspółcześniający archaiczną gramatykę i słownictwo Biblii Gdańskiej z roku 1632. Wydawca wyraża zgodę na kopiowanie i rozpowszechnianie całości lub części publikacji, jednak bez czerpania z tego korzyści finansowych i bez wprowadzania jakichkolwiek zmian.