Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Przeto zaniechawszy mowy poczynania Chrystusowego, miejmy się do doskonalszych rzeczy, nie znowu zakładając gruntu pokuty od uczynków martwych, i wiary ku Bogu:
[2] »Nauki chrzczenia, rąk też wkładania i powstania z martwych i sądu wiekuistego.
[3] »I to uczynimy, jeźli Bóg dopuści.
[4] »Albowiem nie podobna jest, aby ci, którzy raz są oświeceni, skosztowali też daru niebieskiego i uczęstniki się stali Ducha Świętego,
[5] »Skosztowali nie mniej dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku,
[6] »A upadli, aby zaś byli odnowieni ku pokucie, znowu krzyżujący sami sobie Syna Bożego, i na pośmiewisko mający.
[7] »Bo ziemia, która deszcz często na się padający pije i rodzi ziele użyteczne tym, przez które bywa sprawowana, bierze błogosławieństwo od Boga.
[8] »Lecz która rodzi ciernie i osty, odrzucona jest i blizka przeklęctwa, której koniec na spalenie.
[9] »Ale tuszymy sobie o was coś lepszego, najmilejsi! i zbawienia bliższego, chociaż tak mówimy.
[10] »Albowiem nie jest niesprawiedliwy Bóg, aby zapamiętał roboty waszej, i miłości, którąście okazali w imię jego, którzyście posługowali świętym i posługujecie.
[11] »A żądamy, aby każdy z was tóż staranie okazał ku wypełnieniu nadzieje aż do końca,
[12] »Abyście się nie stali gnuśnymi, ale naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość odziedziczą obietnice.
[13] »Albowiem Bóg obiecawszy Abrahamowi, iż nie miał nikogo, przez któregoby przysiągł, większego, przysiągł przez samego siebie,
[14] »Mówiąc: Jeźli nie błogosławiąc błogosławić cię będę, i rozmnażając nie rozmnożę cię.
[15] »A tak długo cierpliwie czekawszy, dostał obietnice.
[16] »Albowiem ludzie przez większego niż sami przysięgają: a każdego sporu ich koniec, ku potwierdzeniu, jest przysięga.
[17] »W czem chcąc Bóg dziedzicom obietnice obficiej okazać nieodmienność rady swej, przysięgę uczynił,
[18] »Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne, w których być nie może, żeby Bóg kłamał, najmocniejszą pociechę mieli, którzyśmy się ku odzierżeniu wystawionej nadzieje uciekli.
[19] »Którą mamy jako kotwicę dusze bezpieczną i mocną i wchodzącą aż we wnętrzności zasłony,
[20] »Gdzie przewodnik za nas wszedł Jezus, według porządku Melchisedechowego Najwyższym kapłanem stawszy się na wieki.