Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Wziął tedy Samuel dzbanek oleju i wylał ją na głowę jego, poczem ucałował go, i rzekł: Zaprawdę, tem pomazał cię Wiekuisty nad dziedzictwem swojem na księcia.
[2] »Gdy odejdziesz dzisiaj odemnie, napotkasz przy grobie Racheli nad granicą Binjamina, w Celcach, dwóch ludzi, którzy ci powiedzą: Znalazły się oślice, dla których odszukania wyszedłeś. Ale ojciec twój nie myśli już o oślicach, lecz troszczy się o was i powiada: Cóż mi począć względem syna mojego?
[3] »A gdy przejdziesz ztamtąd dalej, a dojdziesz do dębu Thabor, napotka cię tam trzech ludzi wstępujących do Boga, do Bethel; jeden prowadzi troje koźląt, a jeden niesie trzy bochenki chleba, a jeden niesie łagiew wina.
[4] »Ci zapytają cię o zdrowie twoje i dadzą ci dwa chleby, które przyjmiesz od nich.
[5] »Poczem przyjdziesz do wzgórza Bożego, gdzie posterunki filistyńskie się znajdują; a gdy zajdziesz tam do miasta, napotkasz poczet proroków, zstępujących z wyżyny, mając przed sobą arfę, flet, bęben i cytrę, podczas gdy sami w proroczem będą natchnieniu.
[6] »Tknie cię wtedy duch Wiekuistego, że będziesz prorokował wraz z nimi, a odmienisz się w innego człowieka.
[7] »A gdy ci się tak znaki spełnią, wtedy uczynisz jak ci się nadarzy, albowiem Bóg z tobą.
[8] »I zstąpisz przedemną do Gilgal; znijdę następnie i ja do ciebie, aby złożyć całopalenie i sprawić ofiary opłatne. Przez siedem dni czekaj, aż przyjdę do ciebie, a oznajmię ci, co czynić ci należy.
[9] »Zaledwie jednak odwrócił grzbiet, aby odejść od Samuela, odmienił mu Bóg serce w inne, i spełniły się wszystkie wymienione znaki onegoż dnia.
[10] »Skoro bowiem przybyli tam do onego wzgórza, spotkał go poczet proroków i tknął go duch Wiekuistego i prorokował wpośród nich.
[11] »Gdy jednak każdy, który go poprzednio znał, widział, że oto wraz z prorokami prorokuje, pytali się jeden drugiego: Cóż to się stało z synem Kisza? Alboż należy i Saul do proroków?
[12] »Odezwał się tedy niejaki człowiek ztamtad: Ale któż to ich ojciec? Przeto przeszło to w przysłowie: Alboż należy i Saul do proroków?
[13] »Gdy tedy zaprzestał prorokować, udał się na wyżynę.
[14] »I zapytał się wuj Saula jego i pachołka jego: Dokądeście poszli? I odpowiedział: Aby poszukać oślic, ale widząc, że ich nigdzie niema, udaliśmy się do Samuela.
[15] »Zapytał się tedy wuj Saula: Powiedz mi, proszę, co powiedział wam Samuel?
[16] »I odpowiedział Saul wujowi swojemu: Zapewnił nas, że oślice się znalazły. O sprawie królestwa jednak, o której mówił Samuel, nie wspomniał mu.
[17] »Zwołał tedy Samuel lud przed Wiekuistego, do Micpy.
[18] »I rzekł do synów Izraela: Tak rzecze Wiekuisty, Bóg Izraela: Jam wywiódł Izraelitów z Egiptu, i wyzwoliłem was z mocy Egipcjan i z mocy wszystkich królestw, które was ciemiężyły.
[19] »Wyście jednak porzucili dzisiaj Boga waszego, który wybawił was z wszystkich nieszczęść i utrapień waszych, a rzekliście Mu: Tylko króla ustanów nad nami. Uszykujcie się tedy przed Wiekuistym podług pokoleń i podług hufców waszych.
[20] »I kazał Samuel wystąpić wszystkim pokoleniom Izraela, i wyśledzone zostało pokolenie Binjamina.
[21] »Poczem kazał wystąpić pokoleniu Binjamina wedle rodów jego, i wyśledzony został ród Matriego; i tak wyśledzony został Saul, syn Kisza. Ale gdy go szukano nie można go było znaleźć.
[22] »Pytali się tedy raz jeszcze u Wiekuistego: Czy mąż ten w ogóle tu przybył? I odpowiedział Wiekuisty: Tak, oto ukrywa się on przy jukach.
[23] »Pobiegli tedy i sprowadzili go ztamtąd. Ą gdy stanął między ludem, przewyższał każdego z ludu o długość głowy.
[24] »I rzekł Samuel do całego ludu: Azaliście widzieli, że temu, którego Wiekuisty wybrał, nikt w całym ludzie nie dorównywa? Wtedy wybuchnął cały lud okrzykiem radosnym, i zawołał: Niech żyje król!
[25] »Poczem ogłosił Samuel ludowi prawa królewskie, spisał je do księgi i złożył ją przed Wiekuistym. Poczem odprawił Samuel cały lud, każdego do domu swego.
[26] »Saul również wrócił do Gibei, towarzyszyli mu zaś rycerze, których serca Bóg poruszył.
[27] »Niektórzy zaś nikczemnicy mówili: Cóż może ten nam dopomódz? I gardzili nim, a nie złożyli mu daru; on wszakże udawał głuchego.