Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »Słuchajcie słowa, które Wiekuisty wyrzekł do was, domu Israela!
[2] »Tak rzecze Wiekuisty: Do drogi narodów nie przywykajcie, a przed znamionami nieba nie trwóżcie się, choć trwożą się narody przed niemi.
[3] »Albowiem obyczaje narodów - marność to; bo drzewem on, które z lasu ścięto, wyrobem ręki rzemieślnika, siekierą.
[4] »Srebrem i złotem się go ozdabia, gwoździami i młotami go utwierdzają, aby się nie chwiał.
[5] »Jako słupy wykute stoją, a nie mówią, obnaszane są, bo krokiem nie ruszą; nie bójcie się ich, bo szkodzić nie mogą, ale i pożytecznemi być nie są zdolne.
[6] »Bo nikt podobny Tobie, Wiekuisty! Wielkiś Ty i wielkie imię Twoje w mocy.
[7] »Któżby się nie obawiał Ciebie, królu narodów? Tobie to przystoi, bo u żadnych mędrców plemion i w żadném państwie ich niemasz podobnego Tobie.
[8] »Wszakże tém jedném ogłupieni są i zbłaźnieni, nauką marności, drewnem to jest.
[9] »Srebro w blachach z Tarszyszu się sprowadza, a złoto z Ufaz, wyrób rzemieślnika i ręki złotnika; błękit i purpura strój ich, dziełem biegłych to wszystko.
[10] »Ale Wiekuisty, Bóg, prawdziwym jest. Bóg to żywy i król wieczny; przed grozą Jego drży ziemia, a nie znoszą narody gniewu Jego.
[11] »Tak oświadczcie im: Bóstwa, które nieba i ziemi nie stworzyły, wyginą one z ziemi i z pod nieba.
[12] »On utworzył ziemię Swoją mocą, utwierdził świat Swoją mądrością, a Swoim rozumem rozpostarł niebiosa.
[13] »A gdy grzmotem się odzywa, szumią wody na niebie, gdy wywodzi obłoki z krańców ziemi, błyskawice dla deszczu tworzy, a wyprowadza wicher ze składów Swoich,
[14] »Wtedy oszołomiony każdy człowiek, że nie pojmuje, i pohańbiony każdy złotnik z powodu rzeźby - bo kłamstwem odlew jego, a niemasz ducha w nim.
[15] »Marnością są, dziełem obłędu: czasu nawiedzenia swego wyginą!
[16] »Nie do nich podobnym udział Jakóba, bo stwórcą wszechrzeczy On, a Israel berłem dziedzictwa Jego; Wiekuisty zastępów imię Jego.
[17] »Zbierz z ziemi rupiecie twoje, ty która zostajesz w oblężeniu!
[18] »Albowiem tak rzecze Wiekuisty: Oto rzucę mieszkańców ziemi tym razem i ścisnę ich, aby to poczuli.
[19] »Biada mi wobec pogromu mojego, nieuleczalna rana moja! A mawiałem: zaiste, to cierpienie - zniosę je!
[20] »Namiot mój zburzony, a wszystkie powrozy moje zerwane, synowie moi odeszli odemnie a niemasz ich; nikt nie rozbije już namiotu mego, ani utwierdzi opon moich.
[21] »Bo bezmyślni byli pasterze, a Wiekuistego nie szukali; przeto nie mieli powodzenia, a została cała trzoda ich rozproszona.
[22] »Odgłos wieści - oto nadchodzi, a wrzawa wielka z kraju Północy, aby obrócić miasta Judy w pustynię, w legowisko szakali!
[23] »Wiem, o Wiekuisty, że nie w mocy człowieka droga jego, nie dano mężowi nikłemu, aby kierował krokiem swoim.
[24] »Karć mię tedy Wiekuisty, ale pomiernie, nie w gniewie Twoim, byś mnie nie zniweczył.
[25] »Wylej zapalczywość Twoją na narody, które Cię nie poznały, i na pokolenia, które imienia Twego nie wzywają, bo pochłonęły Jakóba, pochłonęły go i unicestwiły, a przybytek jego spustoszyły.