Teksty » Izaak Cylkow - Przekłady Starego Testamentu » Księga Hioba » Rozdział 33
«  Księga Hioba 32 Księga Hioba 33 Księga Hioba 34  »
Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń
 
Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii
[1] »Słuchaj tedy Ijobie mowy mojej, a wszystkim słowom moim podaj ucho. [2] »Oto gdym otworzył raz usta moje, mówi już sam język mój w podniebieniu mojem. [3] »Szczerość serca mego odbije się w mych słowach, a prawdę jasną wynurzą usta moje. [4] »Duch Boży stworzył mnie, a tchnienie Wszechmocnego i mnie ożywia. [5] »Jeżeli zdołasz chciej mi zaprzeczyć; szykuj się w obliczu mojem a broń się. [6] »Otom jako ty wobec Boga, i jam z gliny skrojony. [7] »To też obawa przedemną nie powinna cię trwożyć, a brzemię moje zbytnio cię nie przytłoczy. [8] »Ale tak wyrzekłeś w uszy moje - brzmienie słów twoich słyszę jeszcze -: [9] »Czysty ja, wolny od występku, nieskazitelny, a niemasz winy we mnie. [10] »Zaprawdę, szykany wynajduje przeciw mnie, za wroga Swego mnie poczytuje. [11] »Kładzie w okowy nogi moje, śledzi wszystkie ścieżki moje. [12] »Otóż w tem niemasz słuszności - oświadczam ci albowiem wyższy zawsze Bóg niż człowiek. [13] »Czemu tedy wiodłeś spór z Nim? wszak nie zdaje on sprawy z niczego co czyni. [14] »Jednak przemawia Bóg i raz i drugi - tylko nie zważa się na to. [15] »We śnie, w widzeniu nocnem, gdy sen twardy ludzi opada, a drzemią na łożu swojem. [16] »Wtedy otwiera ludziom uszy, kładąc pieczęć na przestrodze im danej. [17] »Aby odwieść człowieka od czynu złego, a od pychy męża uchronić. [18] »Tak to ochrania duszę jego od grobu, aby nie poszedł pod miecz żywot jego. [19] »Bywa też karcony cierpieniem na łożu swojem, a jest uporczywą walka w członkach jego. [20] »Obmierza życiu jego chleb, a duszy jego strawę ulubioną. [21] »Zanika ciało jego, tracąc wejrzenie, a gołe wysadzają się kości jego przedtem niewidoczne. [22] »Tak że zbliża się do grobu dusza jego, a żywot jego do potęg śmiercionośnych. [23] »Jeżeli jest dlań tedy anioł jeden, orędownik, jeden z tysiąca, któryby objawił człowiekowi powinność jego. [24] »Jeżeli zmiłuje się nad nim, i powie: wybaw go, aby nie zstąpił do grobu; otrzymałem okup. -  [25] »Odświeża się wtedy ciało jego szybciej niż za młodu, wraca znowu do dni młodzieńczej siły swojej. [26] »Gdy modli się Bogu przyjmuje go łaskawie, pozwalając mu w tryumfie oblicze swe oglądać. I tak wynagradza On człowiekowi prawość jego. [27] »Wyśpiewuje to przed ludźmi i powiada: zgrzeszyłem, a to co prawe skrzywiłem, ale mi tego nie poczytano. [28] »Wyzwolił duszę moję, że nie zstąpiła do grobu, może życie moje światło oglądać. [29] »Oto wszystko to spełnia Bóg dwukrotnie i trzykrotnie z człowiekiem. [30] »Aby wywieść duszę jego z grobu, aby oświecon był światłem życia. [31] »Zważ to Ijobie, posłuchaj mnie; zamilknij, a daj mi mówić! [32] »Jeżeli masz słowo chciej mi zaprzeczyć; mów tedy bo radbym ci słuszność przyznał. [33] »A jeśli nie, chciej mnie ty wysłuchać, zamilknij, a nauczę cię mądrości. 
«  Księga Hioba 32 Księga Hioba 33 Księga Hioba 34  »


 Źródło tekstu: Tekst opracowany przez BibliePolskie.pl na podstawie skanów własnych.Opis prezentowanego tekstu: Tekst polski z 13 tomów wydań przekładów ksiąg Starego Testamentu dokonanego przez rabina Izaaka Cylkowa na przełomie XIX/XX wieku. Z ksiąg Starego Testamentu brakuje tylko przekładu ksiąg Kronik, Ezdrasza, Nehemiasza i Daniela (albo Cylkow nie zdążył ich przełożyć, albo rękopisy tłumaczenia zaginęły).