Teksty » Izaak Cylkow - Przekłady Starego Testamentu » 1 Księga Królewska » Rozdział 22
«  1 Księga Królewska 21 1 Księga Królewska 22 2 Księga Królewska 1  »
Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń
 
Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii
[1] »Przez trzy lata zachowywali się spokojnie, tak że nie przyszło do wojny między Aramejczykami a Izraelitami. [2] »Trzeciego jednak roku przyciągnął Jozafat, król judzki, do króla izraelskiego. [3] »I rzekł król izraelski do sług swoich: Wiecie wszak, że Ramot w Gileadzie do nas należy; my jednak ociągamy się, by odebrać je z mocy króla aramejskiego! [4] »Poczem rzekł do Jozafata: Czy wyruszysz zemną na wojnę do Ramot w Gileadzie? I odpowiedział Jozafat królowi izraelskiemu: Rozporządzaj mną jak sobą, ludem moim jak ludem twoim, końmi moimi jak końmi twoimi! [5] »Jozafat jednak rzekł do króla izraelskiego: Chciej najprzód rozpytać się słowa Wiekuistego. [6] »Zgromadził tedy król izraelski proroków, około czterystu ludzi, i rzekł do nich: Czy mam wyruszyć przeciw Ramot w Gileadzie na wojnę, czy też mam tego zaniechać? I odpowiedzieli: Wyrusz, albowiem wyda je Pan w moc króla. [7] »Jozafat jednak rzekł: Czy niema tu jeszcze jakiego proroka Wiekuistego, abyśmy go rozpytać się mogli? [8] »I odpowiedział król izraelski Jozafatowi: Jest tu jeszcze jeden, przez którego byśmy mogli Wiekuistego się rozpytać; ale nienawidzę go, bo nie prorokuje mi zazwyczaj nic dobrego, lecz tylko zło: Micha, syn Imli. Jozafat wszakże rzekł: Niechaj król tak nie mówi! [9] »Poczem zawołał król izraelski jednego z dworzan, i rzekł: Sprowadź tu jak najprędzej Michę, syna Imli. [10] »Otóż podczas gdy król izraelski i Jozafat, król judzki, zasiadali każdy na tronie swoim, przybrani w szaty swoje, na placu naprzeciw wejścia do bramy Samaryi, a wszyscy prorocy prorokowali przed nimi, [11] »Uczynił sobie Cydkja, syn Kenaany, rogi żelazne, i zawołał: Tak rzecze Wiekuisty: Takimi roztrącisz Aramejczyków dopóki ich doszczętnie nie zniesiesz! [12] »Wszyscy też prorocy prorokowali tak samo i wołali: Wyrusz do Ramot w Gileadzie, a powiedzie ci się, a wyda je Wiekuisty w moc króla! [13] »Poseł zaś, który był poszedł, by zawezwać Michaję, rzekł mu tak: Oto wszyscy prorocy przepowiadają jednozgodnie dobrze królowi; niechaj, proszę, będzie i słowo twoje podobne do słowa każdego z nich, a przepowiadaj dobrze. [14] »Michaja jednak odparł: Żyw Wiekuisty! tylko to, co powie mi Wiekuisty, powiem i ja. [15] »Gdy tedy przybył do króla, zapytał go król: Michajo, czy mamy wyruszyć do Ramot w Gileadzie na wojnę, czy też zaniechać? I odpowiedział mu: Wyrusz, a powiedzie ci się, a wyda je Wiekuisty w moc króla. [16] »Król wszakże rzekł do niego: Ileż razy mam cię zaklinać, abyś mi w imieniu Wiekuistego tylko prawdę głosił? [17] »I rzekł: Widziałem wszystkich Izraelitów rozproszonych po górach niby owce, pozbawione pasterza. Wiekuisty zaś rzekł: Ci nie mają pana; niechaj wrócą każdy do domu swego w pokoju. [18] »Rzekł tedy król izraelski do Jozafata: Azalim ci nie powiedział: Nie prorokuje mi on nic dobrego, lecz tylko zło. [19] »Ów zaś rzekł: Przeto słuchaj słowa Wiekuistego! Widziałem Wiekuistego zasiadającego na tronie Swoim, a wszystkie zastępy niebios stały przy Nim, po prawicy i lewicy Jego. [20] »Rzekł tedy Wiekuisty: Któż skusi Ahaba, aby wyruszył i poległ w Ramot w Gileadzie? I odpowiedział jeden to, drugi owo. [21] »Wystąpił wtedy duch i stanął przed Wiekuistym, i rzekł: Ja go skuszę. I zapytał go Wiekuisty: Czem? [22] »Odpowiedział tedy: Wyjdę, a stanę się duchem fałszu w ustach wszystkich proroków jego! I rzekł: Tak, ty go skusisz, a ty też dokonasz! Wyjdź, a uczyń tak! [23] »Teraz oto złożył Wiekuisty ducha fałszu w ustach wszystkich tych proroków twoich; ale Wiekuisty postanowił zło o tobie. [24] »Przystąpił tedy Cydkja, syn Kenaany, i uderzył Michaję w policzek, i rzekł: Którędyż to opuścił mnie duch Wiekuistego, aby przemawiał do ciebie? [25] »I odpowiedział Michaja: Zobaczysz to onego dnia, gdy będziesz uchodził z jednej komnaty do drugiej, aby się skryć! [26] »Król zaś izraelski rzekł: Zabierz Michaję, a zaprowadź go napowrót do Amona, zarządcy miasta, i do Joasza, królewicza. [27] »A powiedz im: Tak rzecze król: Osadźcie tego w więzieniu, a żywcie go chlebem nędznym i wodą nędzną, dopóki nie wrócę szczęśliwie. [28] »I rzekł Michaja: Jeżeli powrócisz szczęśliwie, tedy nie przemawiał Wiekuisty przezemnie! I dodał: Słuchajcie tego narody wszystkie! [29] »I tak wyruszył król izraelski wraz z Jozafatem, królem judzkim, do Ramot w Gileadzie. [30] »I rzekł król izraelski do Jozafata: Ja się przebiorę, a pójdę tak do boju; ty zaś zachowaj szaty swoje. Przebrał się tedy król izraelski i poszedł do boju. [31] »Król aramejski zaś polecił był trzydziestu dwóm wodzom wozów swych wojennych temi słowy: Nie walczcie z kimbądź, podrzędnym czy znakomitym, a jedynie z królem izraelskim. [32] »Gdy tedy spostrzegli wodzowie wozów wojennych Jozafata, pomyśleli: Może to ten król izraelski! zwrócili się przeciw niemu do walki; Jozafat jednak krzyknął. [33] »A gdy zmiarkowali wodzowie wozów wojennych, że nie jest to król izraelski, ustąpili od niego. [34] »Pewien człowiek jednak naciągnął łuk przypadkowo i trafił króla izraelskiego między spojenia a pancerz. Rozkazał tedy woźnicy swojemu: Zawróć, a wyprowadź mnie z pola bitwy, bom zaniemógł! [35] »Ale bitwa wzmogła się tegoż dnia, a król zatrzymany został stojąco na wozie wobec Aramejczyków i zmarł wieczorem, krew zaś rany rozlała się do wnętrza wozu. [36] »I rozniósł się ku zachodowi słońca okrzyk po obozie: Każdy do miasta i każdy do kraju swojego. [37] »I tak zmarł król i przywieziono go do Samaryi, i pochowano króla w Samaryi. [38] »Gdy jednak umywano wóz nad stawem samarytańskim, chłeptały psy krew jego, a nierządnice kąpały się w niej, wedle słowa Wiekuistego, które wyrzekł. [39] »Co do innych spraw zaś Ahaba i wszystkiego czego dokonał, i pałacu z kości słoniowej, który zbudował, i wszystkich miast, które obwarował, spisano to wszak w księdze dziejów królów izraelskich. [40] »I spoczął Ahab przy ojcach swoich i objął rządy syn jego, Achazja, miasto niego. [41] »Jozafat zaś, syn Asy, objął rządy nad Judą czwartego roku Ahaba, króla izraelskiego. [42] »Trzydzieści pięć lat miał Jozafat gdy rządy objął, a dwadzieścia pięć lat panował w Jerozolimie. Imię zaś matki jego: Azuba, córka Szylchiego. [43] »I postępował zupełnie drogą ojca swojego, Asy, a nie odstępował od niej, czyniąc wszystko co prawem było w oczach Wiekuistego. (22:44) Wyżyny tylko usunięte nie zostały; wciąż jeszcze ofiarował i kadził lud na wyżynach. [44] »(22:45) I utrzymywał Jozafat pokój z królem izraelskim. [45] »(22:46) A co do innych spraw Jozafata, i dzielnych czynów jakich dokonał, i wojen jakie prowadził, spisano to wszak w księdze dziejów królów judzkich. [46] »(22:47) Szczątki też nierządników, pozostałych w czasach ojca Asy, wytępił z kraju. [47] »(22:48) Nie było zaś wtedy króla w Edomie; namiestnik był królem. [48] »(22:49) Jozafat zbudował był okręty Tarszyszu, które wyprawić miano do Ofiru po złoto; nie wyprawiły się jednak, ponieważ rozbiły się okręty te w Ecjon-Geber. [49] »(22:50) Wtedy rzekł Achazja, syn Ahaba, do Jozafata: Pozwól sługom moim wyprawić się ze sługami twoimi na okrętach! Jozafat wszakże nie zgodził się. [50] »(22:51) I spoczął Jozafat przy ojcach swoich i pochowano go przy ojcach swoich w mieście Dawida, przodka swego. I objął rządy syn jego, Joram, miasto niego. [51] »(22:52) Achazja, syn Ahaba, objął rządy nad Izraelem w Samaryi siedmnastego roku Jozafata, króla judzkiego, a panował nad Izraelem dwa lata. [52] »(22:53) I czynił co niegodziwem było w oczach Wiekuistego, i postępował drogą ojca i matki swojej i drogą Jerobeama, syn Nebata, który uwiódł do grzechu Izraela. [53] »(22:54) I służył Baalowi, i korzył się mu, i jątrzył Wiekuistego, Boga Izraela, zupełnie tak jako czynił ojciec jego. 
«  1 Księga Królewska 21 1 Księga Królewska 22 2 Księga Królewska 1  »


 Źródło tekstu: Tekst opracowany przez BibliePolskie.pl na podstawie skanów własnych.Opis prezentowanego tekstu: Tekst polski z 13 tomów wydań przekładów ksiąg Starego Testamentu dokonanego przez rabina Izaaka Cylkowa na przełomie XIX/XX wieku. Z ksiąg Starego Testamentu brakuje tylko przekładu ksiąg Kronik, Ezdrasza, Nehemiasza i Daniela (albo Cylkow nie zdążył ich przełożyć, albo rękopisy tłumaczenia zaginęły).