Teksty » Przekłady bpa F. Jaczewskiego » Dzieje Apostolskie » Rozdział 4
«  Dzieje Apostolskie 3 Dzieje Apostolskie 4 Dzieje Apostolskie 5  »
Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń
 
Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii
[1] »Gdy oni Apostołowie tak przemawiali do ludu, nadeszli kapłani i urzędnicy kościelni i Saduceuszowie [2] »i wyrazili boleść swoją, słysząc taką naukę i opowiadadanie o zmartwychwstaniu Jezusa; [3] »i pochwyciwszy przemawiających, na całą noc wtrącili ich do więzienia, bo już był wieczór. [4] »Wielu zaś z tych, którzy słuchali Apostołów, uwierzyło, a takich było pięć tysięcy mężów. [5] »Nazajutrz zebrali się w Jerozolimie książęta, i starsi, i piśmienni, [6] »i Annasz najwyższy kapłan, i Kaifasz, i Jan, i Alexander, i inni kapłani; [7] »i postawiwszy więźniów przed sobą, pytali ich: Na mocy jakiego prawa i czyjąby powagą tak przepowiadali? [8] »Tedy Piotr, natchniony przez Ducha świętego, tak do nich mówił: "Książęta i Zwierzchnicy ludu, słuchajcie: [9] »Jeżeli dziś macie nas sądzić za to, żeśmy uczynili dobrodziejstwo temu kalece, którego teraz zdrowym tu widzicie; [10] »to wiedzcież o tem, że mocą imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, któregoście wy ukrzyżowali, a którego Bóg wskrzesił z umarłych, stało się, iż ten oto, kaleka niegdyś, stoi teraz przed wami zdrowy. [11] »Ten Jezus jest kamieniem węgielnym, który wy, budując, odrzuciliście. [12] »W nim jest tylko zbawienie, i nie masz pod niebem innego imienia, przez któreby ludzie do łaski z Bogiem przyjść mogli". [13] »Ci, do których to mówionem było, widzieli stałość Piotra i Jana; a zauważywszy, że są to ludzie niepiśmienni a nawet prostacy, dziwowali się i poznawali w nich towarzyszów Jezusowych. [14] »Widząc nadto onego uzdrowionego człowieka, niczemu z tego, co mówił Piotr, zaprzeczyć nie mogli. [15] »Rozkazali przeto więźniów odprowadzić po za miejsce posiedzenia i naradzali się wzajemnie, [16] »mówiąc: "Co z tymi ludźmi poczniemy? Wszyscy mieszkańcy Jerozolimy wiedzą o cudzie przez nich zdziałanym; zaprzeczyć my temu nie zdołamy. [17] »By przecież nauka ta dalej się nie rozszerzała, zagroźmy im, by nikomu więcej o niej nie mówili". [18] »Wezwawszy tedy Apostołów, zapowiedzieli im, by imienia Jezus nie wspominali, i aby w imię to nie nauczali. [19] »Wówczas Piotr i Jan rzekli: "Sami to powiedzcie, czy sprawiedliwą jest rzeczą, abyśmy was raczej niż Boga słuchali? [20] »Nie możemy nie mówić tego, na cośmy się patrzyli, i czegośmy sami słuchali". [21] »Sędziowie przeto, zagroziwszy im karą, puścili ich wolno, nie widząc sposobu karania ich zaraz, a to przez wzgląd na lud, bo wszystkim wiadomem było to, co się stało: [22] »więcej bowiem niż lat czterydzieści miał on człowiek cudownie uzdrowiony. [23] »Apostołowie tedy będąc wolni, poszli do swoich i opowiedzieli to, co im książęta kapłańscy i starsi ludu mówili. [24] »Słysząc to wszyscy jednomyślnie podnieśli głos do Boga i wołali: "Panie, ty stworzyłeś niebo, ziemię, morze i wszystko, co tylko jest. [25] »Przez Ducha twego natchniony ojciec nasz Dawid wyrzekł: Czemu wzburzyli się poganie i ludy zamyślają niegodziwości? [26] »Stanęli królowie ziemscy, zjednoczyli się i książęta przeciwko Panu i przeciwko Pomazańcowi jego! [27] »I zaiste, zjednoczyli się w tem mieście przeciwko słudze twemu Jezusowi, przeciwko twemu Pomazańcowi i Herod, i Piłat Pontski, i poganie, i lud Izraelski, [28] »by niedopuścić tego, czegoś ty postanowił dokonać. [29] »Otóż, Panie, wejrzyj na groźby ich i dozwól, by słudzy twoi z całą swobodą opowiadali słowo twoje; [30] »a niech ręka twoja czyni uzdrowienia, i znaki, i cudy przez imię świętego Syna twojego Jezusa". [31] »A gdy się tak modlili wstrzęsło się miejsce, w którem byli zebrani, i Duch święty napełnił ich wszystkich, i z ufnością opowiadali słowo Boże. [32] »Wszyscy zaś wierzący mieli jakoby jedno serce i jedną duszę, i nikt tego, co posiadał, nie uważał za swą wyłączną własność, lecz wszystko należało do wszystkich. [33] »Bardzo zasadniczo Apostołowie opowiadali o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa Pana naszego i wszyscy temu wierzyli. [34] »Nikomu też na niczem nie zbywało, bo - czy to kto posiadał rolę, czy domy - to takowe sprzedawał, [35] »i odebraną wartość składał przed nogi Apostolskie, którzy dzielili ją pomiędzy potrzebujących. [36] »Tak właśnie uczynił Józef, przez Apostołów nazwany Barnabą, to jest: synem pocieszenia, Lewita, rodem z Cypru, [37] »który będąc właścicielem roli, sprzedał ją i wzięte za nią pieniądze oddał do rozporządzenia Apostolskiego. 
«  Dzieje Apostolskie 3 Dzieje Apostolskie 4 Dzieje Apostolskie 5  »