Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »A gdy oni przemawiali do ludu, stanęli przy nich kapłani, i zarządca świątyni, i saduceusze,
[2] »oburzeni, że lud uczą, i że głoszą, w Jezusie zmartwychwstanie.
[3] »To też położyli na nich ręce, i osadzili ich w więzieniu aż do dnia następnego; był bowiem już wieczór.
[4] »Wielu zaś z tych, co słuchali kazania, uwierzyło; a liczba ich była prawie pięć tysięcy mężów.
[5] »I stało się, że nazajutrz zebrali się ich przełożeni i starsi i uczeni w Jerozolimie,
[6] »a między nimi Annasz arcykapłan i Kajfasz i Jan i Aleksander, i ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.
[7] »I stawiwszy ich w pośrodku, pytali: Jaką mocą, albo w czyjem imieniu wyście to zdziałali?
[8] »Wtedy Piotr, napełniony Duchem Świętym, rzekł do nich: Przełożeni ludu i starsi, słuchajcie!
[9] »Jeżeli nas dziś przesłuchujecie z powodu dobrodziejstwa względem kaleki, przez które on przyszedł do zdrowia;
[10] »niechaj jawno będzie wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że przez Imię Pana naszego Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, którego wyście ukrzyżowali, a którego Bóg wskrzesił z martwych - przez to Imię człowiek ten stoi zdrów przed wami.
[11] »»Ten to jest głaz, odrzucony przez was, budowniczych, który został kamieniem węgielnym»;
[12] »I niemasz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie dano pod niebem ludziom innego Imienia, w którembyśmy mieli być zbawieni.
[13] »Widząc zatem śmiałość Piotra i Jana, i dowiedziawszy się, że byli ludźmi bez wykształcenia i prostaczkami, dziwili się, i poznali w nich dawnych towarzyszów Jezusa.
[14] »Widząc nadto, że ów człowiek uzdrowiony stoi wraz z nimi, nie mogli podnieść żadnego sprzeciwu.
[15] »Kazali im przeto opuścić miejsce posiedzenia, i naradzali się wespół,
[16] »mówiąc: Cóż mamy począć z tymi ludźmi? Wszak zdziałali jawny cud, dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy widoczny, my zaś nie możemy zaprzeczyć.
[17] »Aby jednak nie rozeszła się bardziej rzecz ta między ludem, zagrozili im, by już więcej do nikogo z ludzi w tem Imieniu nie przemawiali.
[18] »I wezwawszy ich, zakazali, aby wogóle nie mówili, ani uczyli w Imieniu Jezusa.
[19] »Ale Piotr i Jan w odpowiedzi rzekli do nich: Osądźcie w obliczu Boga, czy jest rzeczą słuszną, byśmy raczej was słuchali, aniżeli Boga.
[20] »Nie możemy bowiem nie mówić o tem, cośmy widzieli i usłyszeli.
[21] »Oni wszelako, powtórzywszy groźby, wypuścili ich; nie mogąc znaleźć sposobu, jakby ich ukarać, a to z powodu ludu, bo wszyscy wielbili Boga za to, co się wydarzyło.
[22] »Albowiem ów człowiek, na którym dokonał się ten cud uzdrowienia, miał więcej niż lat czterdzieści.
[23] »Wypuszczeni zatem na wolność, wrócili do swoich i oznajmili im, cokolwiek im powiedzieli arcykapłani i starsi.
[24] »A oni, usłyszawszy, zgodnie podnieśli do Boga głos, i mówili: Panie, któryś stworzył niebo i ziemię i morze i wszystko, co się w nich znajduje,
[25] »któryś Duchem Świętym przez usta ojca naszego Dawida, sługi twego, powiedział: »Czemu się burzą narody, a ludy myślą próżności?
[26] »Królowie ziemscy powstali, społem się zeszli książęta, razem przeciwko Panu, i Jego Pomazańcowi«.
[27] »Bo w istocie! przeciwko Jezusowi, świętemu Synowi twemu, któregoś Ty namaścił, zeszli się w mieście tem Herod i Poncyusz Piłat z pogany i z rodami Izraela,
[28] »by uczynić, co twa ręka i twoja rada przeznaczyły, aby się stało.
[29] »A teraz, Panie, spojrzyj na ich groźby i sługom twym daj opowiadać twe słowo z całą śmiałością,
[30] »podczas gdy Ty rękę twą wyciągać będziesz, aby uzdrawiać i działać znaki i cuda w Imię Jezusa, twego świętego Syna.
[31] »A gdy oni się pomodlili, zatrzęsło się miejsce, gdzie byli zebrani; a wszyscy, Duchem świętym napełnieni, głosili słowo Boże bez trwogi.
[32] »A rzesza wierzących miała jedno serce i jedną duszę; nikt też z nich niczego, co posiadał, nie nazywał swojem, ale wszystko było im wspólne.
[33] »Apostołowie zaś z wielką, mocą dawali świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Naszego Jezusa Chrystusa; a wielka łaska była w nich wszystkich.
[34] »Nie było bowiem między nimi żadnego nędzarza; bo ilu było właścicieli pól lub domostw, sprzedawali je i przynosili zapłatę ze sprzedaży,
[35] »i składali ją u stóp Apostołów; każdemu zaś rozdzielano wedle jego potrzeby.
[36] »Józef też - którego Apostołowie nazwali Barnabą, to znaczy: Synem pocieszenia - lewita, rodem z Cypru,
[37] »mając pole, sprzedał je, przyniósł pieniądze i złożył u stóp Apostołów.