Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »A gdy po niejakim czasie przybył znowu do Kafarnaum, rozeszła się wieść, iż jest w domu.
[2] »<Zaraz> tedy zebrało się tylu, że miejsca <już> zabrakło, nawet przy bramie, a On im głosił naukę.
[3] »Wtem nadchodzą i niosą ku Niemu porażonego, którego czterech dźwigało.
[4] »A nie mogąc z powodu tłumu docisnąć się {z nim} do Niego, odsłonili powałę domu, gdzie On się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którem leżał porażony.
[5] »A Jezus, widząc ich wiarę, mówi do porażonego: Synu, odpuszczają ci się grzechy (twoje).
[6] »A siedziało tam kilku uczonych i myślało sobie w duszy:
[7] »Jak On może tak mówić? Bluźni! Któż może odpuszczać grzechy, jeśli nie sam Bóg?
[8] »Ale Jezus, przejrzawszy zaraz duchem swym, że tak sobie rozumują, mówi im: Czemuż to takie myśli żywicie w sercach waszych?
[9] »Cóż jest łatwiej? powiedzieć do porażonego: »Odpuszczają ci się grzechy« - czy też powiedzieć: »Wstań, zabierz swe łoże i odejdź?«
[10] »Żebyście jednak wiedzieli, iż Syn człowieczy ma na ziemi moc odpuszczania grzechów, rzecze do porażonego:
[11] »Rozkazuję ci: Wstań, bierz łoże twe, a idź do domu twego!
[12] »A on natychmiast się zerwał i, wziąwszy łoże, wobec wszystkich wyszedł, tak iż zdumienie ogarnęło wszystkich; i wielbili Boga mówiąc: Czegoś podobnego nigdyśmy nie widzieli!
[13] »I wybrał się znowu nad morze. I schodził się do Niego wszystek lud, a On go nauczał.
[14] »A przechodząc ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego przy rogatce, i rzekł mu: Pójdź za Mną! Wstał tedy i poszedł za Nim.
[15] »A gdy <On> w jego domu zajął miejsce przy stole, wielu celników i grzeszników, wespół z Jezusem i z uczniami Jego brało udział w biesiadzie; byli bowiem w wielkiej liczbie i [ci, co] szli za Nim.
[16] »A uczeni i faryzeusze, widząc, że biesiaduje z grzesznikami i celnikami, mówili do uczniów Jego: Dlaczegóż to z celnikami i grzesznikami jada i pija {Mistrz wasz}?
[17] »Jezus <zaś> słysząc [to] rzecze im: Nie potrzeba zdrowym lekarza, ale chorym; nie przyszedłem [bowiem] wzywać sprawiedliwych, ale grzeszników.
[18] »A uczniowie Jana i faryzeusze podejmowali posty. Przychodzą więc i mówią doń: Dlaczego uczniowie Jana i <uczniowie> faryzeuszów poszczą, twoi zaś uczniowie nie poszczą?
[19] »I rzekł im Jezus: Czyż goście weselni mogą pościć, gdy oblubieniec jest z nimi? Jak długo mają oblubieńca w swem gronie, nie mogą pościć!
[20] »Przyjdzie atoli czas, gdy zabiorą im oblubieńca, a wtedy pościć będą w dniu owym.
[21] »Nikt na stary płaszcz nie przyszywa łaty z surowego sukna; inaczej łata nowa obrywa starą, i powstaje większa dziura.
[22] »Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków; inaczej wino rozedrze bukłaki, a wino wyleje się i bukłaki {przepadną. Ale młode wino należy zlewać do nowych bukłaków}.
[23] »A gdy {znowu) w dzień szabatu przechodził (Pan) wśród łanów zbożowych, uczniowie Jego zaczęli w drodze zrywać kłosy.
[24] »Faryzeusze zaś mówili do Niego: Patrz, czemu to oni czynią rzecz, niedozwoloną w dni szabatu?
[25] »{On} zaś rzecze im: Czyście nigdy nie czytali, co uczynił Dawid, będąc w potrzebie, gdy sam wraz z towarzyszami głód cierpiał?
[26] »Jak to - według rozdziału: »O arcykapłanie Abiatarze« - wszedł do domu Bożego, i posilił się chlebami ofiarnymi, których nie wolno pożywać, jeno kapłanom, a <nawet> dał je swym towarzyszom!
[27] »Rzekł im też: Szabat utworzony został dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.
[28] »Tak więc panem jest Syn człowieczy także i szabatu.