Kliknij na numerze wersetu, aby zobaczyć porównanie tłumaczeń | Pokaż oryg. numery wersetówUkryj numery wersetówKażdy werset od nowej linii |
[1] »A gdy mówili oni do ludu, naszli je Ofiarownicy i Rotmistrz Kościelny, i Sadukieuszowie,
[2] »Zfrasowani dla tego, iż oni uczyli lud, i opowiedali w Jezusie powstanie od umarłych.
[3] »I wrzucili na nie ręce, i podali pod straż do jutra; bo był wieczór już.
[4] »A wiele onych, którzy słyszeli onę mowę, uwierzyło; i była liczba mężów jakoby pięć tysięcy.
[5] »I sstało się nazajutrz, że się zgromadzili ich Książęta i starszy, i uczeni w Piśmie do Jeruzalem;
[6] »I Annasz przedniejszy Ofiarownik, i Kaiafasz, i Jan, i Alexander, i ilekolwiek ich było z rodu przedniejszych Ofiarowników.
[7] »I postawiwszy je w pojśrzodku, pytali: Którą mocą, abo którym imieniem uczyniliście to wy?
[8] »Tedy Piotr napełniony ducha świętego, rzekł do nich: Książęta ludu i starszy Izraelscy!
[9] »Jeśli my dziś sądzeni bywamy, dla dobrodziejstwa człowiekowi niemocnemu uczynionego, przez które ten zachowany jest;
[10] »Niech wiadomo będzie wszytkim wam, i wszytkiemu ludowi Izraelskiemu, że przez imię Jezusa Christusa onego Nadzarethskiego, któregoście wy ukrzyżowali, którego Bóg wzbudził od umarłych, przez tego ten stanął tu przed wami zdrowym.
[11] »Ten jest on kamień nizacz poczytany od was budowników, który się sstał w głowę węgłową.
[12] »I niemasz w innym żadnym zbawienia. Abowiem niemasz imienia innego pod niebem, danego między ludzi, przez któreby potrzeba zbawionymi być nam.
[13] »A widząc onę Piotrowę beśpieczność i Janowę, i porozumiawszy iż ludźmi nieukami byli i prostakami, dziwowali się, i poznali je iż z Jezusem byli;
[14] »A człowieka widząc z nimi stojącego, który był uzdrowion, nie mieli co przeciwko temu mówić.
[15] »A kazawszy im precz z siedzącej rady odejść, namawiali między sobą,
[16] »Mówiąc: Co uczynimy ludziom tym? ponieważ jednak znaczne znamię sstało się przez nie, wszytkim mieszkającym w Jeruzalem jawne, a nie możemy zaprzeć;
[17] »Ale, iżby się więcej nie rozszerzało między lud, groźbą zagrozimy im, aby więcej nie mówili w imię to żadnemu człowiekowi.
[18] »A wezwawszy ich, zakazali im, aby zgoła nie mówili ani uczyli w imię Jezusowe.
[19] »A Piotr i Jan odpowiedziawszy, do nich rzekli: Jeśli sprawiedliwa jest przed Bogiem, was słuchać więcej niż Boga, rozsądźcie.
[20] »Abowiem nie możemy my, cośmy widzieli i słyszeli, nie mówić.
[21] »A oni zagroziwszy wypuścili je, nic nie najdując jakoby je skarali, dla ludu; iż wszyscy chwalili Boga za ono, co się było sstało.
[22] »Bo lat było więcej niż czterdzieści onemu człowiekowi, nad którym się sstało znamię to uzdrowienia.
[23] »A wypuszczeni będąc, przyszli do swych, i opowiedzieli cokolwiek do nich przedniejszy Ofiarownicy i Starszy mówili.
[24] »A oni usłyszawszy, jednostajnie podnieśli głos ku Bogu, i mówili: Gospodarzu! ty Boże, któryś uczynił niebo i ziemię i morze, i wszytkie rzeczy które w nich są:
[25] »Któryś przez usta Dawida sługi swego powiedział: Przeczże się zburzyły narody, i ludzie rozmyślali próżne rzeczy?
[26] »Stanęli przy nich Królowie ziemie, i Książęta zgromadziły się w jedno, przeciw Panu, i przeciw Pomazańcowi jego.
[27] »Abowiem się zgromadzili w prawdzie w mieście tym przeciw świętemu synowi twemu Jezusowi, któregoś pomazał, i Herod, i Poncyus Piłat z narody i z ludem Izraelskim.
[28] »Aby uczynili, cokolwiek ręka twoja i rada twoja przedtym postanowiła, aby się sstało.
[29] »A przetoż teraz, Panie! wejźrzy na groźby ich, a daj sługom twoim, z beśpiecznością wszelaką opowiedać onę mowę twoję.
[30] »W wyciągnieniu ręki twojej ku uzdrawianiu, iżby i znamiona i cuda działy się przez imię świętego Syna twego Jezusa.
[31] »A gdy się modlili oni, zatrząsnęło się miejsce na którym byli zgromadzeni; i napełnieni są wszyscy ducha świętego, i mówili onę mowę Bożą z beśpiecznością.
[32] »A mnóstwa onych, którzy uwierzyli, było serce jedno, i dusza jedna; a żaden nic z majętności swych nie zwał własnym, ale było u nich wszytko spólne.
[33] »A wielką mocą dawali świadectwo Apostołowie powstaniu pana Jezusowemu; i łaska wielka była nad wszytkimi nimi.
[34] »Bo niedostatecznego żadnego nie było między nimi; abowiem ile ich kolwiek dzierżawcami folwarków i domów byli, przedawając przynosili zapłatę za ono co poprzedali;
[35] »I kładli przed nogi Apostolskie. I rozdawano każdemu jako który potrzebę miał.
[36] »A Jozes przezwany Barnabaszem od Apostołów (co jest wyłożone: syn pocieszenia.) Lewita, z Cypru rodem,
[37] »Mając rolą, przedawszy ją przyniósł pieniądze, i położył u nóg Apostolskich.